Belevenissen in Maastricht ~ of de lotgevallen en levenswendingen van een eerstejaars in welhaast het buitenland, zoveelste edit.

Een korte opsomming van een uiterst rottige baaldag:

Het is bewolkt, het regent, het is achterlijk koud ondanks het jofele feit dat het inmiddels alweer mei is. De gang stinkt naar bedorven Portugees en riool. De wasmachine is naar de zak; hij maakt gaten in je shirts en hij doe het huis meer shaken dan de vrachtwagens die langsrijden. Ze hebben de rubberfabriek weer aangezet. De volgens de verpakking uiterst gezonde groenteprut wekt binnen no time ernstige kotsneigingen op. In de kamer hiernaast is een vlucht portugezen [dezelfde van die gang net] neergestreken vast en zeker met de bedoeling om nooit meer weg te gaan en degene aan de Andere Kant van de Muur [hoe Chinees, zij liggen aan de noordkant, ik aan de zuidkant, dus zij zijn de barbaren!] het leven voorgoed zuur te maken met slumberparty’s, zangfestijnen en tikkertje door de badkamer om half 4 ’s ochtends. Had ik al verteld dat de muren niet al te dik zijn hier? Ertegenaan rammen en beuken, met both vuist en stofzuigerslang durf ik al niet meer, als die muur omver gaat zijn we nog veel verder van huis [de neiging om keukenfolie over het toilet te spannen werd hoe langer hoe groter, hoewel ik dat uiteindelijk toch maar gelaten heb. Je weet hoe dat gaat met Karma’s en zo, en voor je t weet ben jij degene die met r slaapdronken knar de volgende ochtend nietsvermoedend en uiteraard zonder sloffen … juist.]

Mn benedenbuurvrouw was al vertrokken toen uiteindelijk ook mn rechterbeen het tijd vond om op te staan [7 uur al aan de thee maar vanwege een legendarisch ongekend ochtendhumeur weer bedje ingedoken. Het was ook bewolkt, al regende het toen nog niet] dus haar dweilstok lenen kon niet.

Omdat het bewolkt is, het regent, het koud is en m’n I-Love-Leiden [met de El-Cid aap, dus de rooie aapmansplu, uit Leiden] plu naar de zak is was de Supermecator veels en veels te verweg, zelfs de bushalte was zonder plu veuls en veuls te ver weg. Daarom zit ik hier nu in een naar bedorven riool stinkend huis zonder ijskoffie, zonder kriek, zonder lasagna, het opbeurdieetvoer bij uitstek. Volgens mij gaat het echt niet goed hier, het woord “Borrelnootje” wekt nu al enkele minuten een hysterische lachbui met van die lange uithalen op. De van-youtube-naar-normaal-liedje-site van mijn goeie vriend [die van de garnalen en het keukenassortiment in zn kamer waar ze bij de gemiddelde keukenboer jaloers op zouden worden] werkt op alle mogelijke youtube liedjes, BEHALVE mn happy-song [对面的女孩看过来，看过来，看过来usw].

De Portugezen zijn weer terug, het zijn er alleen nog maar twee nu, vannacht waren er nog drie. Misschien zit er eentje in de wasmachine.

Maargoed, genoeg over alle ellende hier, volgende week zijn er een boel mensen in Amerika die waarschijnlijk niet meer naar IJsland kunnen vliegen want ze hebben de Eyjafjallajökull ook weer aangezet alleen blaast de wind nu vanaf de andere kant. Toestanden. Dus. En, hoe gaat het met jullie?

Cabergerweg, Maastricht, Limburg, Nederland, 070510, 21.15