Belevenissen in Maastricht ~ of de lotgevallen en levenswendingen van een derdejaars in welhaast het buitenland, part # 33

Over iets meer dan een maand loopt de Maya kalender af. Hier in Maastricht beseften ze al gauw dat hun Carnaval zomaar in het water kon vallen [zondvloed] en die gedachte was haast nog deprimerender dan die van hun naadrend’ einde. Daarom heeft men besloten om Carnaval –wat men anders mis zou lopen, en dat zou toch balen zijn- dit jaar definitief te verplaatsen naar de 11e van de 11e, hebben ze dat toch nog even mee kunnen pakken. Het circus was weer in de stad! Ik heb nog gevraagd of ik met de olifant op de foto mocht, maar die had het die dag –net zoals de rest van het volk- al tamelijk vroeg op een zuipen gezet.

Let wel – als wij Europese bleekneuzen het vroeger een beetje rustiger aan hadden gedaan daar in Zuid-en-Midden Amerika, in plaats van de boel leeg te roven en uit te moorden, dan had een of andere sjamaan daar op de Popocatepetl er misschien nog heil in gezien een vervolg te maken. Dus misschien is die hele kalender wel gewoon een sterk staaltje Maya-karma. [Idee: kunnen we Spanje misschien ook uit de Euro gooien omdat hun voorouders-met-expansiedriften de boel danig in de war geschopt hebben? ]

Laten we ons vooral heel erg druk gaan maken over de dag des doems. Laat iedereen er maar op los speculeren over hoe we uiterst pijnlijk aan ons einde gaan komen [iemand Cloverfield wel eens gezien? Nee?] Om philosooph JC te citeren: elk nadeel, heeft z’n voordeel. Want, als het dan op 1 januari allemaal toch mee blijkt te vallen, kijk dan eens even hoe blij iedereen ineens is dat we allemaal nog bestaan en dat onze Aarde ook vrolijk doorzweeft alsof er niets gebeurt is. Hoera! Eén grote fuif! Da’s me nog eens een nieuwjaarsknaller! En dan kunnen we volgend Carnaval allemaal verkleed als Maya.


Houuudoe,

Mejuffrouw Truus ~ Maastricht, aan de Maas, waar nog wel water doorheen stroomt, 20-11-11.