Het zal u niet ontgaan zijn dat het een tijdje stil is rondom deze gevierde en gevreesde stukjessite. Daar is een simpele reden voor aan te dragen: stukjessites met alleen maar geklaag en gejammer erop zijn er genoeg te vinden, en sites met kook – en – bak trivia ook [kook en bak trivia zijn leuk, maar de laatste tijd komt er alleen nog maar meurende materie uit mijn oven. Als vanzelfsprekend –en ook met het oog op de volksgezondheid- ga ik de details hiervan niet delen met mijn medemens]. Mijn eerste intentie van dit alles was het creëren een informatieve en amuserende belevenis [ik heb de Nederlands – bijbel van de middelbare school er weer bij opengeslagen – met daarin alle functies die een stuk tekst zoal dient te hebben]. Alleen maar geklaag is op de korte termijn misschien wel leuk, en men leert er ook het een en ander van, doch op de lange termijn zet het aan tot ellende. Neem hierbij een voorbeeld aan de roedels rapalje die luid jeremiërend achter een zekere politicus, wiens naam ik hier niet ga laten vallen omdat hij dagelijks al de media verziekt met zijn ideeën en zijn tronie die als twee druppels water gelijk is aan een zeker instrument wat men vaak aantreft naast de WC-pot, aanwaggelen.
Niets dan ellende en nog meer ellende en daar zitten we tegenwoordig niet op te wachten met al die stelletjes op straat en al die EHEC in de lucht. [toch even zøren: Wat moeten al die stelletjes hier in de stad? Uit gaten en holen kruipen ze tevoorschijn om nooit meer weg te gaan – van mij mag er wel een lading taugé overheen, of komkommers, of gewoon alles. Weg ermee!] Ergo conclusio: klagen zit in de Nederlandse poldergenen gebeiteld en gegriefd zoals de oude Babyloniërs dat ooit met spijkers in kleitabletten deden. Uit het raam hiermee. Laten we vandaag eens een stukje weiden aan boterbloempjes zonder EHEC en ontploffende IKEA’s zonder Billy.
In Maastricht staan er niet zoveel boterbloempjes meer, die zijn allemaal al verschroeid door de mediterane zon en het absurd prachtig warme lenteweer. In Delft staan ze vast nog wel, maar daar kan ik niet 100% zeker zijn, omdat ik daar al heel lag niet ben geweest. Waarom? Wel, op de kaart lijkt Nederland niet zo bizar groot, maar daar hebben een aantal partijen een stokje voor gestoken. Te beginnen met – jawel – de snotapen van de OVchipkaart. Want ik heb niet eens meer zo’n OVkaart, zo eentje met ingebouwde irisscan, Bonuskaart en hologram-tetris. U zou denken dat zowel je stufi als de aanvulling op je stufi [OV] gegroepeerd zit binnen één toko.
Want dat was ooit zo, in een donkergrijs, wazig verleden, toen de sterren nog van hout waren en toen de aarde na Winterswijk ophield. Nu leven wij in een ander tijdperk, waarin iedereen zonder iPad en iPod en iPet [petje met een appeltje erop] en andere shit dat begint met een ‘i’ een zwakzinnige kneus is [Halloo! =D], en waarin de Stufitoko een hele andere toko is dan de OVbonuskaartentoko. Volgens mij zijn beide toko’s gescheiden door een dikke, zware muur. Ik klaag niet, welnee, ik wil me alleen even hardop afvragen of de telefoonhelpdesk [een klantenservice wil ik het nou niet noemen. Service – dat riekt naar een dialoog, een probleem – oplossingsgesprek] misschien naar de Antillen is gedelegeerd. Verder doen hun tarieven denken aan het corrupte schurkenstaatje Transdnestrië [waar dat ligt? Ga maar googelen! :p] aangezien deze hotline een half maandsalaris per minuut kost. Inmiddels is het 3 maanden geleden dat ik dit magische reisdocument heb aangevraagd, en nog steeds is mijn deurmat –op reclameshit na- leeg.
Dit is misschien wel een van de redenen dat het mij een fijn idee leek om door Noorwegen te gaan kuieren, zonder enige vorm van OV en bonuskaarten, met een mattie [u kent hem nog wel, van eerdere stukjes, ga maar eens kijken onder ‘achterlijke oostblokkers’. Die dus.] Hoewel Scandinavië belachelijk duur is, is rondkuieren en kamperen dat niet zo heel erg. Zeker niet als je, zoals het een goeie Hollandse toeriste betaamt, een halve supermarkt mee op sleeptouw neemt naar de plaats van bestemming [Aardappelen! Hagelslag! Bitterballen!]. Kortom, we hebben dr zin an! Zeker ook gezien het feit dat Noorse boterbloempjes er vast puiker bijstaan dan hun tegenhangers uit de EU. Die zijn vast en zeker helemaal platgespoten met EHEC en andere zooi, want als we de Russen mogen geloven is het allemaal onze schuld. En ik ben geneigd ze te geloven.
met de hartelijke groente [sorry, EHEC on the brain] van mejuffrouw Truus.
