Roert den bazuinen en steekt den loftrompet [iemand die uitdrukking wel eens begrepen? Welke zot steekt er nu een trompet? Bij het steken van een draak kan ik mij nog enigszins een voorstelling maken, maar wie steekt er nu in ’s hemelsnaam een trompet? Zonde toch? Slaat als een ezel op een steen. Nu draven we door.], Maastricht krijgt een Amazing Oriental Aziatische Supermarkt! Komt het zien, meemaken etc. Voor de a-culturele barbaren onder u die niet weten wat ik met de Amazing Oriental bedoel volgt er nu een beknopte beschrijving, en knoopt u die alstublieft in uw hersens. Degenen die al bekend zijn met het gegeven kunnen de eerstvolgende alinea’s zonder scrupule skippen.
De Amazing Oriental Aziatische Supermarkt is een fenomeen waar in het dagelijks leven niet zomaar overheen gekeken mag worden. Het gaat hier om een ruime winkeloppervlakte –in tegenstelling tot de vaak krappe maar o zo knusse kruiptoko- volledig gevuld met juist die voedingssupplementen die voor hen die de juiste essentie van de Orientaalse keuken dierbaar is zo vreselijk onmisbaar zijn. En nog meer zelfs. Bedenk, als dat helpt, de inhoud van iedere toko die je ooit gezien hebt en prop het in een winkel en je bent welhaast klaar. Amazing…
Het zuiden heeft lange tijd achtergelopen bij dit fenomeen, maar nu komt daar dus verandering in, en wel 22 oktober. Da’s volgende week, dus pakt uw slaapzak en ga er voor de deur liggen want het is het waard. Tevens is het overdekt [toch?], net zoals in De Haag [saillant detail: in Mestreech hebben we een wijk die heet De Heeg. Ik ben er nog nooit geweest, bus 6 en bus 1 gaan er naartoe. De Heeg klinkt als De Haag, dus toen ik dat voor de eerste keer op een bus zag staan dacht ik “Hé! Kom ik daar niet net zo ongeveer drie uur met de trein vandaan?”].
Noem een product, afkomstig uit Suriname of de Oost, en ze hebben het, gegarandeerd. Als ze het niet hebben zit ernaast de Jumbo, dus dat is echt een magische supermarktencombi die men zelfs in Den Haag niet heeft. Verdere feiten en aanvullingen: het is er leuk, het is goedkoop, je kunt de verpakkingen niet lezen dus enter het verrassingseffect, en zo kunnen we nog wel even verdergaan. Voordelen te over. Eindelijk nu ook bij u om de hoek.
Omdat Maastricht dus sinds 22 oktober beschikt over zo’n Amazing Oriental hoeft de behoeftige Aziaat woonachtig beneden de rivieren niet zomaar meer naar Den Haag, of Amsterdam of erger. En in een klap wordt daarmee het westen des lands voor ons overbodig. Dus, om de overbevolking, oververvuiling en Rotterdam tegen te gaan, laten we de gehele Randstad zoals weleer weer in de zee zakken, met een fikse plons, zodat we een tsunami creëren en met een beetje mazzel het Gooi en Bilthoven ook meespoelen. Het schuim van de aarde, daar waar het thuishoort, op de bodem der zee. Over een paar honderd jaar komt diezelfde zeebodem namelijk weer omhoog, tot een soort tweede Sint-Pietersberg die de Limburgers dan weer kunnen afgraven –de nationale hobby.
Ter parafrase: Maastricht heeft een Amazing Oriental, over een week, dat is een zeer heugelijk gegeven voor hen die de Aziatische leefstijl in heel haar wezen minnen. Hierdoor wordt een groot, gapend gat in het zuiden des lands in één smak opgevuld, waardoor de concepten “Randstad” en “poldergeest” in één klap onzinnig zijn geworden. Dus in het kader van “vroegâh was alles betâh” en in het kader van creatief watermanagement laten we de hele mikmak in zee plonzen, met als bijkomend voordeel dat we dat over een paar honderd jaar weer kunnen gaan afgraven.
Wij blij, zij blij, iedereen blij, behalve de verzopen Randstedelingen, en de Tibetanen natuurlijk, en dat is weer een verhaal van geheel andere orde.
Dit was m weer voor heute.
~ Brusselseweg, Mediatheek, Maastricht, Limburg, Nederland, 141009, 15.11
woensdag 14 oktober 2009
Belevenissen in Maastricht ~ of de lotgevallen en levenswendingen van een eerstejaars in welhaast het buitenland. XIV
Herfst en Nieuwegein, by Spinvis.
De wind verzamelt stemmen en papier
Herfst en Nieuwegein
Een auto, een man en een rivier
Vanaf hier is alles wat het lijkt
De kaart waarop hij kijkt, de sneltram en het kruispunt en het zwembad
U Bevindt Zich Hier
Herfst en Nieuwegein
In alles wacht vandaag de eeuwigheid
Altijd samen zijn de herfst en ik en Nieuwegein
De liefde slaapt in donker cellofaan
’s nachts in Nieuwegein
Ze zweeft tussen de snelweg en de maandag
De man is doodgegaan
Het was misschien zijn tijd
Daar ligt ie nou, je vraagt je af wie morgen in zijn auto rijdt
Herfst en Nieuwegein
In alles wacht vandaag de eeuwigheid
Altijd samen zijn de herfst en ik en Nieuwegein
De wind verzamelt stemmen en papier
Herfst en Nieuwegein
Een auto, een man en een rivier
Vanaf hier is alles wat het lijkt
De kaart waarop hij kijkt, de sneltram en het kruispunt en het zwembad
U Bevindt Zich Hier
Herfst en Nieuwegein
In alles wacht vandaag de eeuwigheid
Altijd samen zijn de herfst en ik en Nieuwegein
De liefde slaapt in donker cellofaan
’s nachts in Nieuwegein
Ze zweeft tussen de snelweg en de maandag
De man is doodgegaan
Het was misschien zijn tijd
Daar ligt ie nou, je vraagt je af wie morgen in zijn auto rijdt
Herfst en Nieuwegein
In alles wacht vandaag de eeuwigheid
Altijd samen zijn de herfst en ik en Nieuwegein
Belevenissen in Maastricht ~ of de lotgevallen en levenswendingen van een eerstejaars in welhaast het buitenland. XIII
De Klaagmuur.
Immers wij zijn Hollanders, en wij hebben een monopolie op klagen. RTV Utrecht heeft, of misschien inmiddels had altijd een Klaagmuur in de zaterdagavondprogrammering, en misschien is het een leuk idee om hier, in het verre Zuidelijke Maastricht wat voort te borduren op dit principe, shall we?
Dus we schrijven zaterdag drie oktober, dit jaar de enige echte laatste dag van de gele gekte. Klinkt heugelijk toch? Nou, mooi niet. Zaterdag is namelijk weekend voor velen, behalve voor die zielenpoten die moeten werken, in een magazijn, of in een winkel, en vooral die stumperds in de winkel moeten het af en toe ontgelden. Nu zeker, vanwege een groots opgezette actie van een bekende warenhuisketen hier in Nederland.
Dus stel je eens voor, de zaterdagochtend. Menigeen viert weekend, zo niet jij, want al om kwart over zes gaat met een wild geraas ergens in je kamer je telefoon annex wekker af. Wanneer je het onding met een reutelende zucht die ergens bij je tenen begint en achter in je strot eindigt uitzet en je de gordijnen openrukt in afwachting van het gulden zonlicht, wacht je slechts het deprimerend uitzicht van een inktzwarte lucht die niet in staat lijkt ooit nog helderblauw te worden, met de bekende oranje gloed die de generaties na ons zullen gaan betitelen als “avondduister”. Je twijfelt nog eens aan de tijd, want het kan toch niet zo zijn dat het om inmiddels half zeven de morgenstond nog lekker op zich laat wachten zoals dit in de winter altijd het geval is?
Drie keer tijdcheck wijst uit dat het inmiddels al kwart voor zeven is –je mag dan werken daar waar de tijd stilstaat, hier gaat het ineens twintig keer zo snel tikken- en nog steeds geen hand voor ogen te zien buiten. Met een gele strik die net zo scheef staat als je gemoed –geel, want gele gekte- hijs je je op je fiets, terwijl je maag zich nog aan de twee speculaasjes en de slok thee vergrijpt, want dat was je ontbijt. Dat klinkt misschien heel karig, dat was het ook, maar zowel klok als voorraad stonden een uitgebreider buffet niet toe. Daar sta je dan als Mejuffrouw Geelzucht met haar Rommelende Maag. Over de Bijenkorf clientèle tijdens de DDD kunnen we verder kort zijn, onbeschofter en manipulerender dan doorgaans.
Dan is het 1900 uur, en mag je naar huis, en eenmaal buiten het gebouw aangekomen zie je dat het wederom alweer donker is. Net als toen je op de fiets stapte vanochtend. Een hele dag zonder daglicht. Plantjes gaan daar doorgaans dood aan. De lunchpauze vond door de situatie die wel wat van een slachthuis weg had plaats om een uurtje of 5, toen de meute enigszins begon te wijken. Plantjes gaan doorgaans dood als ze te lang geen voedingsstoffen tot zich kunnen nemen, getuige het inmiddels bruin verschrompelde geval wat tot voor kort doorging als klimopding. In E.T. was het een heel onheilspellend teken toen het plantje doodging, dat was voor mij eigenlijk het dieptepunt van de hele film, niet zozeer die maanschildpad als wel het plantje, dat doodging. Bijna. Misschien is het klimopding met inmiddels nog maar 1 groen blaadje een afspiegeling van mijn hele wezen en functioneren. Dat zou niet zo best zijn.
Zondag 4 oktober was het de onofficiële vierde dwaze dag, ofwel het graaifestijn, waarbij ook het klootjesvolk uit de woonwagenkampementen die mijnheer de burgemeester Leers zo dapper tracht te verwijderen zich komt vergrijpen aan het assortiment dat met nog eens 25% korting [ting-ting-ting] voor het oprapen ligt. Stormloop dus, een middeleeuwse belegering is er niks bij. Iedereen riep dus vol overtuiging dat zondag de vierde onofficiële vierde dwaze dag was, het kersje op de vla. ĺn de vla [vla is ook geel]. Dus “voorwaarts” riep zij, nog een keer vrolijk opgepoetst in haar geel-zwarte tenue. Viel dat ff tegen. Het begon een weinig te dagen in het Oosten toen zij met een ferme por de houten zijdeur van het lelijkste gebouw van Maastricht openduwde, en een medewerker haar met opgetrokken wenkbrauwen –Betty Boop was er niks bij- tegemoet kwam treden. In zwart-wit. Zij schudde het hoofd eenmaal “nonsens” en vervolgde haar weg, drie lange trappen op naar boven. Bij de receptie aangekomen stonden daar warempel vier van die zwart-witte snotneuzen, inclusief sjaaltje en speldje. Hier klopte iets niet. Het kwartje kreeg een klein zetje, en begon langzaam maar zeker aan zijn sprong in het diepe.
Was ik werkelijk de enige imbeciel die zo aapachtig kon zijn om in het geel te komen? De bevestiging kwam in de vorm van Nick, Nicky, de plaatselijke Dijon, in zwart-wit Bijenkorf pak gestoken. Nader onderzoek dat ik hier uit puur respect voor mijn eigen gestel niet ga uitwerken wees uit dat men vandaag inderdaad in de voorgeschreven officiële zwart-witte outfit diende te verschijnen. Enkele minuten later bleek dat de plaatselijke Wesley mij was vergeten te melden vrijdag dat men zondag niet meer in het geel mocht komen opdraven. Ik weet hoe het is om een chaotisch brein als een zeef te hebben, daarom zal ik het in overweging nemen hem te vergeven.
Goddank is het hele gekkenhuis nu voorbij, nog even een paar cijfertjes voor hen die daar al e hele rit op hebben zitten wachten. Let op: Uit voorzorg zijn in de meeste situaties understatements gehanteerd, dit uit veiligheidsoverwegingen en gezondheidsgerelateerde redenen. Het humeur kelderde gemiddeld twintig minuten eerder dan normaal naar NAP, de motivatie echter al vijfentwintig minuten eerder dan normaal, en verder, naar 20 onder NAP. Gemiddeld aantal klanten tevreden de deur uit tussen twee scheldkanonnades in: 3. Percentage Franstaligen van de algehele clientèle: 40%. Percentage daarvan uitgerust met ultrasoon misthoornstemgeluid: 97%. Percentage daarvan schuldig aan het beschimpen van medewerker MBB: 95,6%.
Hier wil ik het bij laten. We laten het hele trauma nu langzaam maar zeker wegtrekken, ontkennen dat het allemaal gebeurd is. Een uiterst nuttige strategie, wordt elders in de wereld ook toegepast om oorlogstrauma te verwerken. Niet dat ik nu wil beweren dat de Gele Gekte een oorlog is, eerder een slagveld, na de oorlog, en de verplegers en de gieren en de deserteurs natuurlijk keren heimelijk terug [de verplegers niet heimelijk want die horen erbij] om de gevallenen kaal te plukken. Tot en met de laatste A-bak. De Gele Gekte is eerder een soort Pandemie. Het begint met een enkel tasje, en voor je het weet is je hele binnenstad geel. Tot en met de dakgoten. En niemand die er iets tegen doet. Psychologische strategieën heet dat ook wel, want wij associëren geel met iets vrolijks, een zonnebloem, een gele ballon, maar voor je het weet knapt de ballon in je gezicht en zit je onder de geelzucht, en zo is de pest uiteindelijk ook begonnen en we weten allemaal hoe dat is afgelopen. Zelfs ingeblikt riddervlees was toen niet veilig. Dus ik zeg weg met de Mexicaanse griep hype, de gele gekte is gevaarlijker want die komt ieder jaar terug, precies op hetzelfde moment. Daar moet toch tegen te wapenen zijn…
Tot hier en niet verder,
~ Vijverdalsweg, kamer 310, Maastricht, Limburg, Nederland, 041009, 23.13
Immers wij zijn Hollanders, en wij hebben een monopolie op klagen. RTV Utrecht heeft, of misschien inmiddels had altijd een Klaagmuur in de zaterdagavondprogrammering, en misschien is het een leuk idee om hier, in het verre Zuidelijke Maastricht wat voort te borduren op dit principe, shall we?
Dus we schrijven zaterdag drie oktober, dit jaar de enige echte laatste dag van de gele gekte. Klinkt heugelijk toch? Nou, mooi niet. Zaterdag is namelijk weekend voor velen, behalve voor die zielenpoten die moeten werken, in een magazijn, of in een winkel, en vooral die stumperds in de winkel moeten het af en toe ontgelden. Nu zeker, vanwege een groots opgezette actie van een bekende warenhuisketen hier in Nederland.
Dus stel je eens voor, de zaterdagochtend. Menigeen viert weekend, zo niet jij, want al om kwart over zes gaat met een wild geraas ergens in je kamer je telefoon annex wekker af. Wanneer je het onding met een reutelende zucht die ergens bij je tenen begint en achter in je strot eindigt uitzet en je de gordijnen openrukt in afwachting van het gulden zonlicht, wacht je slechts het deprimerend uitzicht van een inktzwarte lucht die niet in staat lijkt ooit nog helderblauw te worden, met de bekende oranje gloed die de generaties na ons zullen gaan betitelen als “avondduister”. Je twijfelt nog eens aan de tijd, want het kan toch niet zo zijn dat het om inmiddels half zeven de morgenstond nog lekker op zich laat wachten zoals dit in de winter altijd het geval is?
Drie keer tijdcheck wijst uit dat het inmiddels al kwart voor zeven is –je mag dan werken daar waar de tijd stilstaat, hier gaat het ineens twintig keer zo snel tikken- en nog steeds geen hand voor ogen te zien buiten. Met een gele strik die net zo scheef staat als je gemoed –geel, want gele gekte- hijs je je op je fiets, terwijl je maag zich nog aan de twee speculaasjes en de slok thee vergrijpt, want dat was je ontbijt. Dat klinkt misschien heel karig, dat was het ook, maar zowel klok als voorraad stonden een uitgebreider buffet niet toe. Daar sta je dan als Mejuffrouw Geelzucht met haar Rommelende Maag. Over de Bijenkorf clientèle tijdens de DDD kunnen we verder kort zijn, onbeschofter en manipulerender dan doorgaans.
Dan is het 1900 uur, en mag je naar huis, en eenmaal buiten het gebouw aangekomen zie je dat het wederom alweer donker is. Net als toen je op de fiets stapte vanochtend. Een hele dag zonder daglicht. Plantjes gaan daar doorgaans dood aan. De lunchpauze vond door de situatie die wel wat van een slachthuis weg had plaats om een uurtje of 5, toen de meute enigszins begon te wijken. Plantjes gaan doorgaans dood als ze te lang geen voedingsstoffen tot zich kunnen nemen, getuige het inmiddels bruin verschrompelde geval wat tot voor kort doorging als klimopding. In E.T. was het een heel onheilspellend teken toen het plantje doodging, dat was voor mij eigenlijk het dieptepunt van de hele film, niet zozeer die maanschildpad als wel het plantje, dat doodging. Bijna. Misschien is het klimopding met inmiddels nog maar 1 groen blaadje een afspiegeling van mijn hele wezen en functioneren. Dat zou niet zo best zijn.
Zondag 4 oktober was het de onofficiële vierde dwaze dag, ofwel het graaifestijn, waarbij ook het klootjesvolk uit de woonwagenkampementen die mijnheer de burgemeester Leers zo dapper tracht te verwijderen zich komt vergrijpen aan het assortiment dat met nog eens 25% korting [ting-ting-ting] voor het oprapen ligt. Stormloop dus, een middeleeuwse belegering is er niks bij. Iedereen riep dus vol overtuiging dat zondag de vierde onofficiële vierde dwaze dag was, het kersje op de vla. ĺn de vla [vla is ook geel]. Dus “voorwaarts” riep zij, nog een keer vrolijk opgepoetst in haar geel-zwarte tenue. Viel dat ff tegen. Het begon een weinig te dagen in het Oosten toen zij met een ferme por de houten zijdeur van het lelijkste gebouw van Maastricht openduwde, en een medewerker haar met opgetrokken wenkbrauwen –Betty Boop was er niks bij- tegemoet kwam treden. In zwart-wit. Zij schudde het hoofd eenmaal “nonsens” en vervolgde haar weg, drie lange trappen op naar boven. Bij de receptie aangekomen stonden daar warempel vier van die zwart-witte snotneuzen, inclusief sjaaltje en speldje. Hier klopte iets niet. Het kwartje kreeg een klein zetje, en begon langzaam maar zeker aan zijn sprong in het diepe.
Was ik werkelijk de enige imbeciel die zo aapachtig kon zijn om in het geel te komen? De bevestiging kwam in de vorm van Nick, Nicky, de plaatselijke Dijon, in zwart-wit Bijenkorf pak gestoken. Nader onderzoek dat ik hier uit puur respect voor mijn eigen gestel niet ga uitwerken wees uit dat men vandaag inderdaad in de voorgeschreven officiële zwart-witte outfit diende te verschijnen. Enkele minuten later bleek dat de plaatselijke Wesley mij was vergeten te melden vrijdag dat men zondag niet meer in het geel mocht komen opdraven. Ik weet hoe het is om een chaotisch brein als een zeef te hebben, daarom zal ik het in overweging nemen hem te vergeven.
Goddank is het hele gekkenhuis nu voorbij, nog even een paar cijfertjes voor hen die daar al e hele rit op hebben zitten wachten. Let op: Uit voorzorg zijn in de meeste situaties understatements gehanteerd, dit uit veiligheidsoverwegingen en gezondheidsgerelateerde redenen. Het humeur kelderde gemiddeld twintig minuten eerder dan normaal naar NAP, de motivatie echter al vijfentwintig minuten eerder dan normaal, en verder, naar 20 onder NAP. Gemiddeld aantal klanten tevreden de deur uit tussen twee scheldkanonnades in: 3. Percentage Franstaligen van de algehele clientèle: 40%. Percentage daarvan uitgerust met ultrasoon misthoornstemgeluid: 97%. Percentage daarvan schuldig aan het beschimpen van medewerker MBB: 95,6%.
Hier wil ik het bij laten. We laten het hele trauma nu langzaam maar zeker wegtrekken, ontkennen dat het allemaal gebeurd is. Een uiterst nuttige strategie, wordt elders in de wereld ook toegepast om oorlogstrauma te verwerken. Niet dat ik nu wil beweren dat de Gele Gekte een oorlog is, eerder een slagveld, na de oorlog, en de verplegers en de gieren en de deserteurs natuurlijk keren heimelijk terug [de verplegers niet heimelijk want die horen erbij] om de gevallenen kaal te plukken. Tot en met de laatste A-bak. De Gele Gekte is eerder een soort Pandemie. Het begint met een enkel tasje, en voor je het weet is je hele binnenstad geel. Tot en met de dakgoten. En niemand die er iets tegen doet. Psychologische strategieën heet dat ook wel, want wij associëren geel met iets vrolijks, een zonnebloem, een gele ballon, maar voor je het weet knapt de ballon in je gezicht en zit je onder de geelzucht, en zo is de pest uiteindelijk ook begonnen en we weten allemaal hoe dat is afgelopen. Zelfs ingeblikt riddervlees was toen niet veilig. Dus ik zeg weg met de Mexicaanse griep hype, de gele gekte is gevaarlijker want die komt ieder jaar terug, precies op hetzelfde moment. Daar moet toch tegen te wapenen zijn…
Tot hier en niet verder,
~ Vijverdalsweg, kamer 310, Maastricht, Limburg, Nederland, 041009, 23.13
Belevenissen in Maastricht ~ of de lotgevallen en levenswendingen van een eerstejaars in welhaast het buitenland. XII
WORK IN PROGRESS.
Zoveel gebeurd de afgelopen tijd, en zo weinig tijd om het allemaal neer te schrijven. Studeren in de Zuid-Zimburgse nazomerzon, mensen ontmoeten die op hun vijftigste helemaal op de fiets van Nederland over de Alpen naar Athene zijn gegaan, Chinese uitwisselingsstudenten die Nederlands trachten te spreken, treinreisjes via Utrecht naar Schiphol, en weer terug en natuurlijk de DDD of van nu af aan bekend als de Gele Gekte bij de beter bekende warenhuisketen waar ik sinds maand en dag werkzaam tracht te zijn.
Verder rommelt het hier in Huisje Weltevree, waar een overschot aan dames is, en dat betekent een overschot aan catfights niet alleen op deze afdeling, maar ook met onder en bovengelegen etages. Ik heb wijselijk besloten mij afzijdig te houden, en wel in de positie van de naïeve negentienjarige Nederlandse die het eigenlijk allemaal geen ene zak kan schelen.
Toestanden en omstandigheden alom, dus, maar ik kan u vertellen dat er weer een boel vertelsels aankomen, mede ook omdat ik in mijn oneindige wijsheid heb besloten om ook Flip de Fluiter, De Heer Ringstaart, De Lotgevallen van het Onbekende Dorp en alle andere verhalen te posten, behalve de lofzang op Scheveningen en de totstandkomingen van de recepten; die blijven veilig waar ze nu zijn.
Plien en Bianca maken mij nog steeds iedere dag aan het lachen, zo ook nu, dus ik ga er een punt achter zetten.
In een notendop nogmaals: er komt een boel aan, waaronder een paar keer een Klaagmuur, een beschouwing op de gele gekte, en nog een paar servetmemoires. Ik zou zeggen, kruipt vol verwachting achter uw beeldscherm en houdt moed. Ik zal schrijven, heusch.
Tot zover.
Mejuffrouw Truus van der Glashandel
ps.: Bomen zijn Relaxed.
Zoveel gebeurd de afgelopen tijd, en zo weinig tijd om het allemaal neer te schrijven. Studeren in de Zuid-Zimburgse nazomerzon, mensen ontmoeten die op hun vijftigste helemaal op de fiets van Nederland over de Alpen naar Athene zijn gegaan, Chinese uitwisselingsstudenten die Nederlands trachten te spreken, treinreisjes via Utrecht naar Schiphol, en weer terug en natuurlijk de DDD of van nu af aan bekend als de Gele Gekte bij de beter bekende warenhuisketen waar ik sinds maand en dag werkzaam tracht te zijn.
Verder rommelt het hier in Huisje Weltevree, waar een overschot aan dames is, en dat betekent een overschot aan catfights niet alleen op deze afdeling, maar ook met onder en bovengelegen etages. Ik heb wijselijk besloten mij afzijdig te houden, en wel in de positie van de naïeve negentienjarige Nederlandse die het eigenlijk allemaal geen ene zak kan schelen.
Toestanden en omstandigheden alom, dus, maar ik kan u vertellen dat er weer een boel vertelsels aankomen, mede ook omdat ik in mijn oneindige wijsheid heb besloten om ook Flip de Fluiter, De Heer Ringstaart, De Lotgevallen van het Onbekende Dorp en alle andere verhalen te posten, behalve de lofzang op Scheveningen en de totstandkomingen van de recepten; die blijven veilig waar ze nu zijn.
Plien en Bianca maken mij nog steeds iedere dag aan het lachen, zo ook nu, dus ik ga er een punt achter zetten.
In een notendop nogmaals: er komt een boel aan, waaronder een paar keer een Klaagmuur, een beschouwing op de gele gekte, en nog een paar servetmemoires. Ik zou zeggen, kruipt vol verwachting achter uw beeldscherm en houdt moed. Ik zal schrijven, heusch.
Tot zover.
Mejuffrouw Truus van der Glashandel
ps.: Bomen zijn Relaxed.
woensdag 7 oktober 2009
Belevenissen in Maastricht ~ of de lotgevallen en levenswendingen van een eerstejaars in welhaast het buitenland. XIII
...En wederom een interactieve plaatjeskijksessie. Blijft leuk toch? Wederom veel kijkplezier!
Ook al deze afbeeldingen zijn geschoten door mij, op de laatste mooie dag van het jaar. Wow.
Belevenissen in Maastricht ~ of de lotgevallen en levenswendingen van een eerstejaars in welhaast het buitenland. XII
Het oog wil immers ook wat, hoe moet je je anders een voorstelling maken bij de oeverloze stroom prietpraat? Daarom hier een interactieve plaatjessessie! Enjoy! 
Deze afbeeldingen zijn allen geschoten door mij, vanaf de Bemelerberg nabij Bemelen, op 5 km. van Maastricht.
Belevenissen in Maastricht ~ of de lotgevallen en levenswendingen van een eerstejaars in welhaast het buitenland. XI.
Woensdag pannenkoekdag, vanaf heden in het leven geroepen. “Ja, we komen!” riep menig huisgenoot mij enthousiast toe. Later bleek “Nee we komen toch niet”, dus dan zit je daar fijn opgescheept te zijn met een boel oudhollandsche baksels. En, trouwens, screw de Koopmans, met hun Eierpannenkoeken, echt, mensen, wat een vreselijke zooi, zeg, gadverdamme, en nu we het toch over die shit van de Koopmans hebben, stelletje prutsers, een normale pannenkoek breekt niet in tig duizend stukjes als je m probeert om te draaien zegmaar, ’t is maar even dat je het weet!
Goddank was daar vanavond als kersje op de taart … correctie pannenkoek het bakje vla. Het bakje vla, immer vrolijk geel, goed voor de keel, en dat rijmt niet voor niets. En het vreselijk gave van gele vla is, dat als er een olifant ondersteboven met gele klompen indrijft, je ‘m dan niet kan zien, omdat de vla geel is en de klompen van de olifant ook en dat vind ik wel zoiets ongelooflijk gaafs. Je zult het bakje vla er hoe dan ook nooit over horen, daarom doe ik dat bij deze speciaal voor het bakje vla, dat nu bovenop de pepernotenbus balanceert.
Wat mij brengt bij het volgende. Augustus ligt nog niet koud in zijn graf, of ’s lands supermarkten en voordeeldrogisterijen liggen tot de nok toe vol met pepernoten en andersoortige decemberlekkernijen om een zekere Spaanse bisschop te eren. Terwijl de bladeren nog volop aan de bomen hangen, lacht Pietermanknecht u reeds toe. Terwijl er van de hitte nog mussen uit dakgoten vallen. Het zou mij geen toeval lijken als straks zo midden november de paashaas vast meekomt op de boot, dat scheelt weer in logistieke rompslomp.
Maar er is meer. De inwoners van de gemeente Montfoort [U] weten waar ik het over heb, als ik begin over een zeker tuincentrum, nabij een rotonde waar twee rijkswegen elkaar kruisen. Ieder jaar, hoogzomer, van de ene op de andere dag, verschijnt er op het dak van dit tuincentrum een ieder jaar grauwer wordende sneeuwman. Dat komt door het weer, en waarschijnlijk ook de twee reeds eerdergenoemde nabij gelegen rijkswegen, en dus ook de rotonde. Een Belg zou het onding meteen verwijdert hebben, al dan niet met gereedschap [en wij laten voor het gemak hier de definitie van “gereedschap” even in het ongewisse] maar wij zijn beschaafde Hollanders, dus wij weten niet van aanpakken waar het dit soort zaken betreft. In plaats van overstappen tot fysieke maatregelen, richten wij een praatgroep, en een actiecomité, en als beiden aanslaan misschien ook een politieke partij, maar dat is misschien toch ook een klein straatje te ver, we hebben het wel over de polder.
De praatgroep gaat in op het diepere nut van de sneeuwman, dus waarom a) zo vroeg, b) zo wanstaltig en c)grauw. Een keer per week zullen de leden bij elkaar komen om deze, en meer, punten te bediscussiëren, ondersteund met hevige gesticulatie, op het katheder slaand, roepend dat het zomaar niet kan, en altijd onder genot van koffie met een kaakje. Men zal tijdens deze bijeenkomsten ook ingaan op het directe effect van de bewuste sneeuwman op de maatschappij; een tot twee keer per maand zal een gastspreker, zoals een vrijwilligster van het RIAGG. Want wat heeft zo’n opgeblazen sneeuwman nu voor een wezenlijk effect op het functioneren van de menselijke psyche? In hoeverre zijn de mensen in staat om zijn aanwezigheid voldoende los te laten? Bepaalde leden krijgen door deze overvloed van emoties bepaalde neigingen richting gesticht of het suïcidale pad; daarom is er voor hen een extra aanhangende praatgroep in het leven geroepen, met extra bijeenkomsten, extra ondersteuning, en extra koffie.
Het actiecomité zal, what’s in a name, tot meer actie bereid zijn, zoals zitacties, met de rug naar de vermaledijde sneeuwman toe, het verspreiden van pamfletten, boycotacties tegen bepaalde producten uit het winterassortiment van het tuincentrum, uitgebreide artikelen in niet nader te noemen lokale kranten en een opzet voor een gang naar de televisie. Verder leggen zij ook het fundament voor de politieke partij, die er heus aan zit te komen. Het ontbreekt alleen nog aan een leidersfiguur, een leus en een naam, maar verder is er niets behalve de sneeuwman [die inmiddels geheel niet meer wit is maar een kleur aangemeten heeft gekregen die het midden houdt tussen het binnenste van een oude kolenkachel en menselijke fecaliën] wat er nog tussen de kersverse, onbespoten partij en het Binnenhof staat. De inmiddels dus wel zeer sterk verkleurde sneeuwman geeft de overwegend toch blanke meerderheid van zowel de praatgroep als het actiecomité het idee dat zij niet serieus genomen worden, waarop zij niet het tuincentrum met de grond gelijk maken, maar besluiten tot de oprichting van een nieuwe praatgroep, en een nieuw actiecomité. Rita Verdonk krijgt lucht van het euvel, en belooft steun tijdens de landelijke verkiezingen van 2028.
Tot zover vandaag.
~ Vijverdalsweg, kamer 310, Maastricht, Limburg, Nederland, 230909, 23.42
Goddank was daar vanavond als kersje op de taart … correctie pannenkoek het bakje vla. Het bakje vla, immer vrolijk geel, goed voor de keel, en dat rijmt niet voor niets. En het vreselijk gave van gele vla is, dat als er een olifant ondersteboven met gele klompen indrijft, je ‘m dan niet kan zien, omdat de vla geel is en de klompen van de olifant ook en dat vind ik wel zoiets ongelooflijk gaafs. Je zult het bakje vla er hoe dan ook nooit over horen, daarom doe ik dat bij deze speciaal voor het bakje vla, dat nu bovenop de pepernotenbus balanceert.
Wat mij brengt bij het volgende. Augustus ligt nog niet koud in zijn graf, of ’s lands supermarkten en voordeeldrogisterijen liggen tot de nok toe vol met pepernoten en andersoortige decemberlekkernijen om een zekere Spaanse bisschop te eren. Terwijl de bladeren nog volop aan de bomen hangen, lacht Pietermanknecht u reeds toe. Terwijl er van de hitte nog mussen uit dakgoten vallen. Het zou mij geen toeval lijken als straks zo midden november de paashaas vast meekomt op de boot, dat scheelt weer in logistieke rompslomp.
Maar er is meer. De inwoners van de gemeente Montfoort [U] weten waar ik het over heb, als ik begin over een zeker tuincentrum, nabij een rotonde waar twee rijkswegen elkaar kruisen. Ieder jaar, hoogzomer, van de ene op de andere dag, verschijnt er op het dak van dit tuincentrum een ieder jaar grauwer wordende sneeuwman. Dat komt door het weer, en waarschijnlijk ook de twee reeds eerdergenoemde nabij gelegen rijkswegen, en dus ook de rotonde. Een Belg zou het onding meteen verwijdert hebben, al dan niet met gereedschap [en wij laten voor het gemak hier de definitie van “gereedschap” even in het ongewisse] maar wij zijn beschaafde Hollanders, dus wij weten niet van aanpakken waar het dit soort zaken betreft. In plaats van overstappen tot fysieke maatregelen, richten wij een praatgroep, en een actiecomité, en als beiden aanslaan misschien ook een politieke partij, maar dat is misschien toch ook een klein straatje te ver, we hebben het wel over de polder.
De praatgroep gaat in op het diepere nut van de sneeuwman, dus waarom a) zo vroeg, b) zo wanstaltig en c)grauw. Een keer per week zullen de leden bij elkaar komen om deze, en meer, punten te bediscussiëren, ondersteund met hevige gesticulatie, op het katheder slaand, roepend dat het zomaar niet kan, en altijd onder genot van koffie met een kaakje. Men zal tijdens deze bijeenkomsten ook ingaan op het directe effect van de bewuste sneeuwman op de maatschappij; een tot twee keer per maand zal een gastspreker, zoals een vrijwilligster van het RIAGG. Want wat heeft zo’n opgeblazen sneeuwman nu voor een wezenlijk effect op het functioneren van de menselijke psyche? In hoeverre zijn de mensen in staat om zijn aanwezigheid voldoende los te laten? Bepaalde leden krijgen door deze overvloed van emoties bepaalde neigingen richting gesticht of het suïcidale pad; daarom is er voor hen een extra aanhangende praatgroep in het leven geroepen, met extra bijeenkomsten, extra ondersteuning, en extra koffie.
Het actiecomité zal, what’s in a name, tot meer actie bereid zijn, zoals zitacties, met de rug naar de vermaledijde sneeuwman toe, het verspreiden van pamfletten, boycotacties tegen bepaalde producten uit het winterassortiment van het tuincentrum, uitgebreide artikelen in niet nader te noemen lokale kranten en een opzet voor een gang naar de televisie. Verder leggen zij ook het fundament voor de politieke partij, die er heus aan zit te komen. Het ontbreekt alleen nog aan een leidersfiguur, een leus en een naam, maar verder is er niets behalve de sneeuwman [die inmiddels geheel niet meer wit is maar een kleur aangemeten heeft gekregen die het midden houdt tussen het binnenste van een oude kolenkachel en menselijke fecaliën] wat er nog tussen de kersverse, onbespoten partij en het Binnenhof staat. De inmiddels dus wel zeer sterk verkleurde sneeuwman geeft de overwegend toch blanke meerderheid van zowel de praatgroep als het actiecomité het idee dat zij niet serieus genomen worden, waarop zij niet het tuincentrum met de grond gelijk maken, maar besluiten tot de oprichting van een nieuwe praatgroep, en een nieuw actiecomité. Rita Verdonk krijgt lucht van het euvel, en belooft steun tijdens de landelijke verkiezingen van 2028.
Tot zover vandaag.
~ Vijverdalsweg, kamer 310, Maastricht, Limburg, Nederland, 230909, 23.42
Belevenissen in Maastricht ~ of de lotgevallen en levenswendingen van een eerstejaars in welhaast het buitenland. X.
Geenszins en nimmer is het mijn bedoeling geweest om van mijn hele blogbevlieging een gatenkaas te maken, met tussenpozen van halve weken. Laten we dat vooral even voorop stellen. Het hele schrijfproces wordt hier, achter de geëlektrocuteerde typemachine met de draadloze toetsenunit, nimmer als een last ervaren maar meer als een vorm van ontspanning [zie de kop thee, de yoghurt, het biertje eens balanceren op het randje van de multifunctionele bureautafel; we hebben te kampen met een kwantitatief gebrek aan ruimte] en zelfreflectie. Wat ik dus probeer duidelijk te maken, is dat vanaf hedenavond, er iedere dag een blaadje gaat verschijnen met daarop de meest uiteenlopende onderwerpen, ijverig volgekrabbeld.
Vandaag was het weer tijd voor de immer deinende les van een veelbevlogen docent, die het helaas niet over weet te brengen, en dan niet alleen bij mij, maar bij pak ‘m beet drie vierde van de groep, zo bleek uit een kleine peiling links en rechts van mij. Doch hij bedoelt het goed, met zijn van Nederlands dialect doorsproten Mandarijn, met zijn zelfgeschoten filmpjes. En dat is best ontroerend, zo aan het einde van de dinsdagmorgen. Maar op een gegeven moment gaat het spijsverteringskanaal hevig aan het knagen omdat er geen te verteren spijzen meer voorhanden zijn, en dan blijkt uiteindelijk dat de grenslijn tussen de drang wakker te blijven en de drang om naar huis te gaan zo dun is als een de dunne darm…
Er is meer nieuws uit het zuiden, want net zoals in Scheveningen verwordt mijn kamer langzaam maar zeker tot een botanisch geïnspireerde insectentuin. De spin is inmiddels zo kassie wijlen als het maar kon naar beneden komen zetten [of er enig verband zit tussen het heengaan van de spin en het overvloedige gebruik van wierook [meanwhile raam geopend] weet ik niet geheel zeker], de muggen heb ik eigenhandig naar de eeuwige jachtvelden geholpen en het lieveheersbeestje struint nog even vrolijk als altijd rond. Het diertje is alleen niet rood met zwarte stippen, maar zwart met een vaal-gelige kleur stippen. Of ik me nou zorgen moet gaan maken over de Mexicaanse Griep, larven van de Westlandse boktor of uitheemse giftige soorten die voor schadelijke gevolgen betreffende de gezondheid kunnen zorgdragen weet ik niet. Ik zal de kwestie nauwlettend in de gaten houden.
Om van het eilandje “ongedierte” over te stappen naar het eilandje “voedsel”. Vreest niet, deze keer geen gekwezel over het werk. De pannekoekdrang begint weer op te steken, zoals dat wel vaker gebeurt in de herfst, of een willekeurig ander seizoen. Vol goede moed en de armen vol aan beslagmix, stroop, de suikerpot en de garde toog ik daarom naar de keuken, alwaar bleek dat alleen het vergiet en het steelpannetje gebruiksbeschikbaar waren. Dat was een beetje een domper op deze prachtige avond, maar er was nog pasta van gisteren over en een boel kaas dus op zich is het foodwise helemaal goed gekomen.
Rest mij verder nog te melden dat de geestelijke voorbereiding oor de dag van morgen en overmorgen reeds heeft aangevangen. Van het huiswerk voor Nederlands kan ik weinig kaas maken; ik wordt geacht met signaalwoorden in de weer te gaan. Dat wil zeggen, er wordt mij een scala aan zinnen toegeworpen, die vervolgens in tweetallen worden aangeboden en het is aan de oplettende lezer ervan om de relatie tussen de twee zinnen duidelijk te maken met behulp van signaalwoorden. En daar zit ‘m nu de knoop. Nergens is namelijk te vinden welke signaalwoorden er allemaal zijn, welke verbande zij aan moeten geven, wat een signaalwoord überhaupt is. Nergens. Niet in de syllabus. Niet in de Zakelijke Communicatie-bijbel. Niet in de andere syllabus. Alleen mijn oude, getrouwe middelbare schoolhandboek Nederlands weet raad, maar dat is van dusdanige omvang dat ik het niet nog een keer ga meezeulen naar de les. Maar dat zijn de zorgen van morgen, en dat rijmt niet voor niets.
Genoeg voor vandaag.
~ Vijverdalsweg, kamer 310, Maastricht, Limburg, Nederland, 220909, 22.39
Abonneren op:
Posts (Atom)