Mejuffrouw Truus heeft haar scheepvaartsbotje gebroken.
Haar watte? Precies. Dus google het ff.
Het feit dat haar rechterhand nu enigszins in de groene prut zit belemmert het schrijfpoces in zijn algehele hoedanigheid. Want voorwaar, voor typen is zo'n linkerhand niet bepaald een godgeschenk.
Daarom is Mejuffrouw Truus tijdelijk op/met reces, onze excuses voor het ongemak.
Het volgende bericht zal gaan over het algemeen nut van de Belg, en zijn auto.
dinsdag 26 januari 2010
dinsdag 12 januari 2010
Belevenissen in Maastricht ~ of de lotgevallen en levenswendingen van een eerstejaars in welhaast het buitenland. XX.
Vanuit onze gemeenschappelijke woonkamer waar een meute [is het een dispuut? Is het geen dispuut? Who can tell?] de bloemetjes buiten zet. Voeg twee roddelende Caretakers toe aan het geheel en de chaos is compleet. Ze [de dispuutmeute] hebben het over fietsen –pardon- wielrennen, Twitter, Beatrix op Twitter, boerenkool, carnaval, carnaval op Twitter, Facebook, Facebook op Twitter, het algemeen nut van Twitter, het algemeen nut van ons koningshuis, het algemeen nut van ons koningshuis op Twitter, u ziet, de diepzinnigheid, en dat allemaal geobserveerd vanaf een wiebelende stoel en een enigszins plakkerige [bier? dierlijk vet?] tafel.
Ten eerste was dit niet zozeer waarover ik wou gaan schrijven en ten tweede zijn twee van mijn Ierse vloergenoten ook weer teruggekeerd naar de Lage Landen, getuige een berg tassen waarmee men Vietnam kan kleden en een ijselijke gil afkomstig uit de keuken, wat ongetwijfeld te maken heeft met Knurrie, de linker gootsteenbak [de linker gootsteenbak is, oordelend naar zowel geur [binnen drie seconden kotsopwekkend] als aanblik, ons inziens tot leven gekomen, al na drie weken. Er komt af en toe ook een paarsige walm vanaf. Het wachten is op de eerste stapjes, de eerste tandjes, de eerste giftandjes en natuurlijk het eerste slachtoffer]. Niet dat ik het overigens erg vind dat ze terug zijn, mensen met teveel stembanden of een schoonmaakfetisj zijn soms heel handig maar 1] je hoort ze, vooral om 3,4,5 uur ’s ochtends en 2] ze proberen je mee te zuigen in hun schoonmaakfetisj door middel van intimidatie, zitacties en de verspreiding van opruiende pamfletten op de keukenmuur, en daaraan heeft onze etage een beetje een broertje dood.
Wat betreft die gootsteen nog even, die is al sinds vorig jaar [15 december] niet meer schoongemaakt/gedesinfecteerd; het afwasmiddel was ineens op en niemand zag de dringende behoefte eens voor een say nieuwe fles te zorgen, dus toen is men maar met een soort stapelcircus aangevangen , onder het mom van wie weet het meeste bestek/servies [voor zover nog aanwezig]/etensresten/aardappelen/overig keukenfähige benodigdheden de gootsteen in te pløren.
Hiermee heeft men net niet de onderkant van de keukenkastjes weten te bereiken, waarschijnlijk omdat toen de onderste laag al begon we te rotten. Het wordt ineens een stuk duidelijker waar het vergiet en de soeplepel zijn gebleven. Opgegeten door Knurrie, want dat ontstaat er dus als je een spoelbak een weekje of drie volbouwt en zijn gang laat gaan. Het is maar goed dat het zover niet heeft mogen komen met de rechterspoelbak, dus die ernaast. Stel je voor zeg, twee Knurries. En dan zul je natuurlijk net krijgen dat je zit opgescheept met een X-gechromosomiseerd georiënteerde Knurrie en een Y-gechromosomiseerd georiënteerde Knurrie.
Dus, Knurrie X krijgt op een kwaaie dag nestjesdrang, dus die springt uit ‘dr spoelbak om te kijken wat er zoal nog meer rondkruipt op aard’ en komt daarbij natuurlijk niet ver want Knurrie Y kreeg ook drang. Eigenlijk drang tot het vernietigen van de keuken, want Y-knurries zijn heel goed in vernietiging en verderf, maar als er dan een X-knurrie met schattige tentakeltjes je pas kruist is dat natuurlijk ook heel erg leuk. Dus hop, X en Y Knurrie duiken samen het afdruiprek in en dan kan het hele voortplantingsproces beginnen, wat eigenlijk in dit geval best een uitdaging is, want een afdruiprek heeft van die spijlen, er ligt altijd wel zo’n gaaf mega-koksmes buiten proporties [en dan verkeerd om, dus met het snijvlak naar boven] plus het is natuurlijk heel lastig mikken tussen al die schattige tentakels/koksmessen. Dus, enig gemanoeuvreer later –het afdruiprek bevindt zich inmiddels halverwege de tweede kookplaat- is het wonder der conceptie dus toch een feit, waarna Y-Knurrie door een ongelukkige omtrekkende beweging op het juiste moment een beetje geamputeerd… raakt… door het koksmes want dat lag er dus ook nog steeds, fijn met het oerdegelijke scherpe snijvlak naar boven.
Hoe het ook zij, enkele dagen later, want bij Knurries gaan bepaalde zaken ook zoals spijsvertering een beetje sneller dan bij de Homo Sapiens, schenkt X-Knurrie het leven aan een hele kudde van die gootsteen gedrochten, waarna het niet lang meer duurt of ze hebben in hun slijmerige, paarsig-walmende hoedanigheid het hele gebouw overgenomen, wat weer een minder prettige gedachte is voor ons, en op den duur ook voor de stad Maastricht plus randgemeenten. Nog even ter illustratie en verduidelijking, we hebben het hier over Knurries met slagtanden, en ze kunnen uw huis binnendringen door het toilet of door het afvoerputje bij de douche, ook al zit het nog zo vol met haar en toebehoren.
Daarom volgt nu de moraal van dit verhaal:
Houd uw huis/gootsteen toch Knurrievrij, straks zult ge slechts nog wenen
Afscherming is toch geen bezwaar, ’t bespaart u slechts kromme tenen!
Sometimes, you’re just better off alone….
Vijverdalsweg, kamer 310, Maastricht, Limburg, Nederland, 110110, 22.42
Ten eerste was dit niet zozeer waarover ik wou gaan schrijven en ten tweede zijn twee van mijn Ierse vloergenoten ook weer teruggekeerd naar de Lage Landen, getuige een berg tassen waarmee men Vietnam kan kleden en een ijselijke gil afkomstig uit de keuken, wat ongetwijfeld te maken heeft met Knurrie, de linker gootsteenbak [de linker gootsteenbak is, oordelend naar zowel geur [binnen drie seconden kotsopwekkend] als aanblik, ons inziens tot leven gekomen, al na drie weken. Er komt af en toe ook een paarsige walm vanaf. Het wachten is op de eerste stapjes, de eerste tandjes, de eerste giftandjes en natuurlijk het eerste slachtoffer]. Niet dat ik het overigens erg vind dat ze terug zijn, mensen met teveel stembanden of een schoonmaakfetisj zijn soms heel handig maar 1] je hoort ze, vooral om 3,4,5 uur ’s ochtends en 2] ze proberen je mee te zuigen in hun schoonmaakfetisj door middel van intimidatie, zitacties en de verspreiding van opruiende pamfletten op de keukenmuur, en daaraan heeft onze etage een beetje een broertje dood.
Wat betreft die gootsteen nog even, die is al sinds vorig jaar [15 december] niet meer schoongemaakt/gedesinfecteerd; het afwasmiddel was ineens op en niemand zag de dringende behoefte eens voor een say nieuwe fles te zorgen, dus toen is men maar met een soort stapelcircus aangevangen , onder het mom van wie weet het meeste bestek/servies [voor zover nog aanwezig]/etensresten/aardappelen/overig keukenfähige benodigdheden de gootsteen in te pløren.
Hiermee heeft men net niet de onderkant van de keukenkastjes weten te bereiken, waarschijnlijk omdat toen de onderste laag al begon we te rotten. Het wordt ineens een stuk duidelijker waar het vergiet en de soeplepel zijn gebleven. Opgegeten door Knurrie, want dat ontstaat er dus als je een spoelbak een weekje of drie volbouwt en zijn gang laat gaan. Het is maar goed dat het zover niet heeft mogen komen met de rechterspoelbak, dus die ernaast. Stel je voor zeg, twee Knurries. En dan zul je natuurlijk net krijgen dat je zit opgescheept met een X-gechromosomiseerd georiënteerde Knurrie en een Y-gechromosomiseerd georiënteerde Knurrie.
Dus, Knurrie X krijgt op een kwaaie dag nestjesdrang, dus die springt uit ‘dr spoelbak om te kijken wat er zoal nog meer rondkruipt op aard’ en komt daarbij natuurlijk niet ver want Knurrie Y kreeg ook drang. Eigenlijk drang tot het vernietigen van de keuken, want Y-knurries zijn heel goed in vernietiging en verderf, maar als er dan een X-knurrie met schattige tentakeltjes je pas kruist is dat natuurlijk ook heel erg leuk. Dus hop, X en Y Knurrie duiken samen het afdruiprek in en dan kan het hele voortplantingsproces beginnen, wat eigenlijk in dit geval best een uitdaging is, want een afdruiprek heeft van die spijlen, er ligt altijd wel zo’n gaaf mega-koksmes buiten proporties [en dan verkeerd om, dus met het snijvlak naar boven] plus het is natuurlijk heel lastig mikken tussen al die schattige tentakels/koksmessen. Dus, enig gemanoeuvreer later –het afdruiprek bevindt zich inmiddels halverwege de tweede kookplaat- is het wonder der conceptie dus toch een feit, waarna Y-Knurrie door een ongelukkige omtrekkende beweging op het juiste moment een beetje geamputeerd… raakt… door het koksmes want dat lag er dus ook nog steeds, fijn met het oerdegelijke scherpe snijvlak naar boven.
Hoe het ook zij, enkele dagen later, want bij Knurries gaan bepaalde zaken ook zoals spijsvertering een beetje sneller dan bij de Homo Sapiens, schenkt X-Knurrie het leven aan een hele kudde van die gootsteen gedrochten, waarna het niet lang meer duurt of ze hebben in hun slijmerige, paarsig-walmende hoedanigheid het hele gebouw overgenomen, wat weer een minder prettige gedachte is voor ons, en op den duur ook voor de stad Maastricht plus randgemeenten. Nog even ter illustratie en verduidelijking, we hebben het hier over Knurries met slagtanden, en ze kunnen uw huis binnendringen door het toilet of door het afvoerputje bij de douche, ook al zit het nog zo vol met haar en toebehoren.
Daarom volgt nu de moraal van dit verhaal:
Houd uw huis/gootsteen toch Knurrievrij, straks zult ge slechts nog wenen
Afscherming is toch geen bezwaar, ’t bespaart u slechts kromme tenen!
Sometimes, you’re just better off alone….
Vijverdalsweg, kamer 310, Maastricht, Limburg, Nederland, 110110, 22.42
Abonneren op:
Posts (Atom)