Carnaval. Hoe mejuffrouw Truus tot de ommezwaai kwam.
Je moet er toch aan geloven als je besluit zodanig ver beneden de rivieren te gaan wonen dat er van oneindig laagland geen sprake meer is. Daarom ging je naarstig op zoek naar een fijn stekkie boven de rivieren, zo ver mogelijk verwijderd van rood-geel-groene vlaggen en roze pruiken, naar een plek waar Lex de enige prins is, en niet een of andere prins Carnaval. Screw Carnaval! De Maas in ermee! Wat was het toch een prachtig plan….
…en toen kwamen de Belgen en werd alles enigszins anders. De saillante details hiervan heeft menigeen uitentreuren aan mogen horen, dus vraagt u het alsublieft aan de insiders hier in Maastricht, of ga anders naar stichting Proces Verbaal, [lachen toch? Blijkt dat het verlossende papiertje helemaal vanuit Zoetermeer getransporteerd moet worden. Da’s aan de andere kant van de maas! Horror! Dus je klimt toch maar in de pen –pardon- toetsenbord, je mept er een welgeformuleerde smeekbede uit in de hoop dat het verlossende papiertje dat inmiddels tot onwaarschijnlijk mythische proporties is uitgegroeiden dan kan het grote wachten beginnen. Viel op zich mee, want al twee dagen later zie je daar een envelop op de deurmat liggen. Helaas was de envelop iets te dun voor een Proces Verbaal, want dat zat er ook niet in, het idee zeg. Het betrof hier een acceptgiro..Vorige week is er rap de verschuldigde geldsom overgemaakt, waarop er vier dagen later wederom een Veels Te Dunne envelop op de mat lag, deze keer met de mededeling dat ze op zoek waren. Veelbelovend…]daar staat het allemaal haarfijn uitgeplozen.
Hoe het ook moge zijn, door toedoen van een zekere Belg die je met een olijke boog de Grand Canyon in wenst zit je nu met een apparaat ter grootte van een Tank op je arm, waar inderdaad met hangen noch wurgen een trui overheen past. Aangezien Koning Winter een krap weekje later zijn herintrede deed, was het toch wel een bibberfestijn onder een jas die al niet dicht kon vanwege –exact- de Tankarm. Een zoektocht naar een normale trui leverde bar weinig op, behalve een *tromgeroffel* Carnavalstrui, bij de Carnavalssuper van Heer. Op zich wel heel erg fashion-verantwoord, want Colorblocking [rood, geel en groen, de nationale kleuren]. Maar dus ook heel erg Carnaval. En toen begon het dilemma.
Gaan we voor de Carnavalssweater en moeten we het tot in het einde der dagen aanhoren van zowel voor als tegenstanders [Maar jij vierde toch helemaal geen carnaval!?] of laten we ons vriesdrogen en naar de Zuidpool exploiteren? Vragen over vragen. Uiteindelijk heeft de Nederlandsche Energie Maatschappij onder bezielende leiding van Leontine Borsato de knoop doorgehakt [Gewoon Doen!] en Plien van Bennekom [ach wat, dikke poep schijt] natuurlijk. Zonder Plien komen zekere zielen de dag tegenwoordig niet meer door, maar dat heeft vooral te maken met uitschot uit het nabije oosten. En dat wisten we ten tijde van de Grote Aanschaf nog niet. Wij dwalen af. Uiteindelijk is er dus de verlossende Carnavalstrui gekomen, maatje M, zodat de Tankarm kranig door de mouw kon. En eigenlijk, als je er zo bij stilstaat, is het nog best wel heel erg individualistisch-verantwoord. Welke Sot loopt –wat heet- woont er nu drie weken voor de Carnaval al in een trui in blijkbaar de enige kleuren die Mestreech nog rijk is op dat moment?
Na de komst en dus ook aanschaf van De Trui begon er langzaam iets af te brokkelen. De week vorderde gestaag, en de menigte carnavalshaters die richting het station stroomde werd hoe langer hoe breder -iedereen hoopte op zijn minst op een plekje op het dak van de intercitydubbeldekker naar Schagen. Eens behoorde je tot die mensen, maar met de komst van De Trui heeft het carnavalsvirus dan toch grip op je gekregen. Zo kwam er de woensdag voor Carnaval een prachtige Roze Pruik –aangeschaft op aanraden van huisgenootje D, uit Portugal, die zelf een heel heksenkostuum bij mekaar geshopt had. De stemming kwam er lekker in. Zo werd het gehele carnavalsweekend doorgebracht in zowel stadscentrum als any random bar, en in de Highlander natuurlijk. Alaaf alom, en dat een zekere tsjech het dan weer nodig vond om de dag voor Valentijnsdag [niet dat ik daar iets aan doe, maar gewoon voor het idee] per chat over de gmail ineens besloot dat ie mij verder stom vond mocht de pret niet drukken, Pubs genoeg hier in Mestreech.
Dan heeft carnaval toch wel iets gaafs; wat voor hufters er ook rondlopen op deze aardbol, zet gewoon een roze pruik op je knar en hoempa mee met een van de 89 fanfares die al een week de binnenstad [en daarbuiten eigenlijk ook] onveilig maken. En het blijft een raar soort van hilarisch leedvermaak, mensen bekijken die salto’s maken in koeienpakken omdat de straten zo glad zijn van de sneeuw en opgevroren bier…
Alaaf!
Cabergerweg, ergens op de tweede verdieping, Maastricht, Limburg, Nederland, 200210, 21.40
zaterdag 20 februari 2010
woensdag 17 februari 2010
Belevenissen in Maastricht ~ of de lotgevallen en levenswendingen van een eerstejaars in welhaast het buitenland. XXIII
Een interactieve visuele beschouwing op een zekere stad uit het verre westen:
maandag 15 februari 2010
Belevenissen in Maastricht ~ of de lotgevallen en levenswendingen van een eerstejaars in welhaast het buitenland. XXII
L.S.,
de beloofde blog over de meerwaarde en het algemeen nut van onze Zuiderburen laat nog even op zich wachten; er is wel een concept in de maak maar dat is in dusdanige staat en taalgebruik dat Amnesty waarschijnlijk een dag na publicatie al op de stoep staat met foldertjes over genocide en dat dat niet mag enzo.
Tevens vond een zekere Oostblokker het nodig om de dag voor Valentijn [daar doe ik eigenlijk niet aan. Laten we zeggen de dag voor Chinees Nieuwjaar of Carnaval][ook over het Carnaval meer, maar later] iedere vorm van genegenheid zijner kant acuut op te zeggen [Dumpen heet dit ook wel in proper Datingslingo]. Wat uiteraard ook resulteerde in een stoot vloeken in Nederlands, Chinees en Portugees [nieuwe roomie, ook daarover later meer, maar het typen wil nog steeds niet zo gesmeerd lopen..] en een venijnig stukje tekst, wat hier ook niet zal gaan verschijnen, vanwege de aansturing tot een tweede Tsernobyl-ramp achtige toestand die er wel heel erg dik bovenop lag. En ook op grond daarvan kunnen er straks meneren met dikke aktetassen en snorren en knuppels op de stoep staan, en straks gaat de nieuwe huisbaas zich nog dingen afvragen, dus ik zal de boel nog eens grondig gaan bijschaven.
Het kan natuurlijk altijd erger. Zo is het officieel bij wet verboden om in Alabama op zondag domino te spelen. Ook mag je hier niet met een nepsnor op naar de kerk, want dat zou wel eens de lachlust op kunnen wekken. Of in Vancouver, waar het Neerlands -pardon- Fryslâns trots "Kleintje Pils" officieel was toegestaan in de dweilpauze van de 500 meter schaatsen voor de mannen precies twee liedjes ten gehore te brengen. Twee! Uiteraard had almachtige en oneindig wijze Olympische Comitee buiten een staaltje van briljant Canadees vernuft gerekend. Want immers, men heeft een ijsbaan, een heel gaaf ijsvloertje, maar dat moet men dan natuurlijk wel bijhouden. Oppoetsen, opwrijven, met dweiltjes, bezempjes, nachtkusje geven [voorzichtig!!] en vooral geen bolletjes scheppen want dan krijgt men -juist- knollenijs. Any random moron will understand, right? Dach het niet.
Toen dat opppoetsen met een keukenzeempje een beetje te arbeidsintensief werd, kwam men met het gewaagde idee om het hele poets-en-dweil-ritueel nu eens te gaan mechaniseren. Vernoemd naar een -hoe kan het ook anders- een Italiaanse ijswinkel kwam daar op een mooie dag, waarschijnlijk toch in de winter, dan de Zamboni. Een hyperventilerend gaaf monsterachtig tractorgeval, met een poets, en een ultradynamisch roterend borstelgeval. In Utrecht hadden ze er volgens mij maar twee, met een naam [Henkie, zou dat kunnen?], en ook een teddybeer aan boord. Schattig! En nu komt het mooie, het ding deed het altijd. Al-Tijd. Come rain, come shine. Dus, nu de vraag van vandaag: men neme een land met een rijke wintersporttraditie [bergen met sneeuw en de snelste ijsbaan ter wereld, wat wil men nog meer] dat dit jaar de grote eer ten deel viel om de Olymische Winterspelen te organiseren. Koekie, eitje, zou je toch denken.
Nou nee. Een perfect ijsvloertje kan iedere idioot nog wel leggen, het geheim zit m in het onderhoud. En daar lag gisteravond/ochtend om een uur nu de knoop. De dweilpauze is zo'n fenomeen dat iedere schaatsliefhebber gelaten over zich heen laat komen. Zo ook gisteren [tijdverschil met Canada mag niet baten, om één uur 's ochtends gehuld in slaapzak voor de buis getuigt van Die-Hard fenomenalisme]. Tot het moment dat na de reclame het ijs er nog steeds crappy uitzag en Mart wel heel bezorgd uit zijn ogen keek.
Na de samnvatting van de open cross [Snowboard] bleek dat allebei [allebei] de zamboni's een beetje kaduuk waren. Klein beetje. Diverse shots, samenvattingen en interviews later -het was inmiddels 2 uur 's nachts- keek zo'n beetje iedere professional voor de camera enigszins droevig, zo niet razend. Reserve Zamboni numéro très was inmiddels ook opgetrommeld vanuit de andere kant van de stad [!?], maar ook deze bleek kaduuk.. Voor die oplettende lezers onder u [u bent naar ik aanneem toch met velen? toch..?] die onderwijl lezend voorzichtig doch zorgvuldig geteld hebben, zullen ongetwijfeld opgemerkt hebben dat er zich op die fraaie ijsvloer van Vancouver nu 3 [drie] kapotte ijsveegmachine-units. Die allemaal dus geen sjoege gaven. Inmiddels was het half drie, iedereen was volledig ge-update over het wel en wee van de cross-country, salto-skieen, kunstrijden en ook Vanish Oxi-Action want natuurlijk stoomde ook de reclame onverstoorbaar door. Nadere inspectie van meerdere cameraploegen wees uit dat het ijs inmiddels enigszins verneukt was door een ijsmeester die inmiddels ook in alle staten was.
Uiteindelijk was het om 3 uur dan toch gedaan met alle leed en was de iedereen zonder enig probleem gefinished, twee uur achterlopend op de planning. Maargoed. Inmiddels schijnt het zo te zijn dat de KNSB alle ijsveegmachine-units op Marktplaats heeft gezet, gratis af te halen. Dus beste meneer Duchateau, als ik morgen terugkom heb ik een leuk nieuw wagentje bij me voor op het parkeerterrein want ik denk niet dat ie in de buitenberging kan.
Toedels!
Jorik's en Michelle's, De Randstad, 16-02-2010, 21.54.
de beloofde blog over de meerwaarde en het algemeen nut van onze Zuiderburen laat nog even op zich wachten; er is wel een concept in de maak maar dat is in dusdanige staat en taalgebruik dat Amnesty waarschijnlijk een dag na publicatie al op de stoep staat met foldertjes over genocide en dat dat niet mag enzo.
Tevens vond een zekere Oostblokker het nodig om de dag voor Valentijn [daar doe ik eigenlijk niet aan. Laten we zeggen de dag voor Chinees Nieuwjaar of Carnaval][ook over het Carnaval meer, maar later] iedere vorm van genegenheid zijner kant acuut op te zeggen [Dumpen heet dit ook wel in proper Datingslingo]. Wat uiteraard ook resulteerde in een stoot vloeken in Nederlands, Chinees en Portugees [nieuwe roomie, ook daarover later meer, maar het typen wil nog steeds niet zo gesmeerd lopen..] en een venijnig stukje tekst, wat hier ook niet zal gaan verschijnen, vanwege de aansturing tot een tweede Tsernobyl-ramp achtige toestand die er wel heel erg dik bovenop lag. En ook op grond daarvan kunnen er straks meneren met dikke aktetassen en snorren en knuppels op de stoep staan, en straks gaat de nieuwe huisbaas zich nog dingen afvragen, dus ik zal de boel nog eens grondig gaan bijschaven.
Het kan natuurlijk altijd erger. Zo is het officieel bij wet verboden om in Alabama op zondag domino te spelen. Ook mag je hier niet met een nepsnor op naar de kerk, want dat zou wel eens de lachlust op kunnen wekken. Of in Vancouver, waar het Neerlands -pardon- Fryslâns trots "Kleintje Pils" officieel was toegestaan in de dweilpauze van de 500 meter schaatsen voor de mannen precies twee liedjes ten gehore te brengen. Twee! Uiteraard had almachtige en oneindig wijze Olympische Comitee buiten een staaltje van briljant Canadees vernuft gerekend. Want immers, men heeft een ijsbaan, een heel gaaf ijsvloertje, maar dat moet men dan natuurlijk wel bijhouden. Oppoetsen, opwrijven, met dweiltjes, bezempjes, nachtkusje geven [voorzichtig!!] en vooral geen bolletjes scheppen want dan krijgt men -juist- knollenijs. Any random moron will understand, right? Dach het niet.
Toen dat opppoetsen met een keukenzeempje een beetje te arbeidsintensief werd, kwam men met het gewaagde idee om het hele poets-en-dweil-ritueel nu eens te gaan mechaniseren. Vernoemd naar een -hoe kan het ook anders- een Italiaanse ijswinkel kwam daar op een mooie dag, waarschijnlijk toch in de winter, dan de Zamboni. Een hyperventilerend gaaf monsterachtig tractorgeval, met een poets, en een ultradynamisch roterend borstelgeval. In Utrecht hadden ze er volgens mij maar twee, met een naam [Henkie, zou dat kunnen?], en ook een teddybeer aan boord. Schattig! En nu komt het mooie, het ding deed het altijd. Al-Tijd. Come rain, come shine. Dus, nu de vraag van vandaag: men neme een land met een rijke wintersporttraditie [bergen met sneeuw en de snelste ijsbaan ter wereld, wat wil men nog meer] dat dit jaar de grote eer ten deel viel om de Olymische Winterspelen te organiseren. Koekie, eitje, zou je toch denken.
Nou nee. Een perfect ijsvloertje kan iedere idioot nog wel leggen, het geheim zit m in het onderhoud. En daar lag gisteravond/ochtend om een uur nu de knoop. De dweilpauze is zo'n fenomeen dat iedere schaatsliefhebber gelaten over zich heen laat komen. Zo ook gisteren [tijdverschil met Canada mag niet baten, om één uur 's ochtends gehuld in slaapzak voor de buis getuigt van Die-Hard fenomenalisme]. Tot het moment dat na de reclame het ijs er nog steeds crappy uitzag en Mart wel heel bezorgd uit zijn ogen keek.
Na de samnvatting van de open cross [Snowboard] bleek dat allebei [allebei] de zamboni's een beetje kaduuk waren. Klein beetje. Diverse shots, samenvattingen en interviews later -het was inmiddels 2 uur 's nachts- keek zo'n beetje iedere professional voor de camera enigszins droevig, zo niet razend. Reserve Zamboni numéro très was inmiddels ook opgetrommeld vanuit de andere kant van de stad [!?], maar ook deze bleek kaduuk.. Voor die oplettende lezers onder u [u bent naar ik aanneem toch met velen? toch..?] die onderwijl lezend voorzichtig doch zorgvuldig geteld hebben, zullen ongetwijfeld opgemerkt hebben dat er zich op die fraaie ijsvloer van Vancouver nu 3 [drie] kapotte ijsveegmachine-units. Die allemaal dus geen sjoege gaven. Inmiddels was het half drie, iedereen was volledig ge-update over het wel en wee van de cross-country, salto-skieen, kunstrijden en ook Vanish Oxi-Action want natuurlijk stoomde ook de reclame onverstoorbaar door. Nadere inspectie van meerdere cameraploegen wees uit dat het ijs inmiddels enigszins verneukt was door een ijsmeester die inmiddels ook in alle staten was.
Uiteindelijk was het om 3 uur dan toch gedaan met alle leed en was de iedereen zonder enig probleem gefinished, twee uur achterlopend op de planning. Maargoed. Inmiddels schijnt het zo te zijn dat de KNSB alle ijsveegmachine-units op Marktplaats heeft gezet, gratis af te halen. Dus beste meneer Duchateau, als ik morgen terugkom heb ik een leuk nieuw wagentje bij me voor op het parkeerterrein want ik denk niet dat ie in de buitenberging kan.
Toedels!
Jorik's en Michelle's, De Randstad, 16-02-2010, 21.54.
Abonneren op:
Posts (Atom)