Belevenissen in Beijing - De Aanloop, Vers1:1

Yup, mejuffrouw Truus gaat naar China. Is dat even leuk.

Donderdag de 16e zal ik samen met zo'n enorm kofferbakbeest (u weet wel, zo'n koffer die de reiziger voortsleept in plaats van andersom) te Schiphol op het vliegtuig richting Heathrow stappen (overstap). Fijne mogelijkheid voor een high tea, sinds ik hier 8 uur door zal brengen. FUN! =D (sidebar: Breien op eetstokjes? Vergeet het maar. Horror!)

Vliegvelden vindt mejuffrouw Truus namelijk z. fijne plekken -zelfs Schiphol. Wanneer ik weer terugkeer vanuit Verwegistan en Pengo-pengo (waar dat ligt? Vraag het George Carlin!) is het toch altijd weer fijn om te landen op een plek vol KLM-blauw, een van de mooiste kleuren blauw ter wereld als u het mij vraagt.

We (Truus + koffer) vliegen echter niet met de Klem naar de Oost, maar met Bri'ish Airways. U weet wel, die maatschappij waarvan nog niet zo heel erg lang geleden twee piloten onwel geraakt (vlaams-isme) waren. Daar maak ik me zorgen om, want ze hebben het getest en ge"confirmed" bij Mythbusters: "Yes, a random passenger can be totally talked into landing!". Jawel! Wanneer beide piloten stukgaan tijdens een vlucht kan men een willekeurige (men zal hierbij toch de voorkeur hebben aan een Nerd) passagier in de cockpit achter een stuurknuppel plaatsen, en vervolgens zal een luchtverkeersleider hem precies uitleggen welke metertjes er mogen knipperen, en welke juist helemaal niet, wat het goede knopje is voor het landingsgestel, etc. ALs willekeurige passagier hoeft men dit slechts op te volgen, et voila: voor je 't weet staat alles goed en wel op de grond!

Altijd goed om te weten, toch?

Arriverderch!

Belevenissen in Maastricht ~ of de lotgevallen en levenswendingen van een derdejaars in welhaast het buitenland, part # 33

Over iets meer dan een maand loopt de Maya kalender af. Hier in Maastricht beseften ze al gauw dat hun Carnaval zomaar in het water kon vallen [zondvloed] en die gedachte was haast nog deprimerender dan die van hun naadrend’ einde. Daarom heeft men besloten om Carnaval –wat men anders mis zou lopen, en dat zou toch balen zijn- dit jaar definitief te verplaatsen naar de 11e van de 11e, hebben ze dat toch nog even mee kunnen pakken. Het circus was weer in de stad! Ik heb nog gevraagd of ik met de olifant op de foto mocht, maar die had het die dag –net zoals de rest van het volk- al tamelijk vroeg op een zuipen gezet.

Let wel – als wij Europese bleekneuzen het vroeger een beetje rustiger aan hadden gedaan daar in Zuid-en-Midden Amerika, in plaats van de boel leeg te roven en uit te moorden, dan had een of andere sjamaan daar op de Popocatepetl er misschien nog heil in gezien een vervolg te maken. Dus misschien is die hele kalender wel gewoon een sterk staaltje Maya-karma. [Idee: kunnen we Spanje misschien ook uit de Euro gooien omdat hun voorouders-met-expansiedriften de boel danig in de war geschopt hebben? ]

Laten we ons vooral heel erg druk gaan maken over de dag des doems. Laat iedereen er maar op los speculeren over hoe we uiterst pijnlijk aan ons einde gaan komen [iemand Cloverfield wel eens gezien? Nee?] Om philosooph JC te citeren: elk nadeel, heeft z’n voordeel. Want, als het dan op 1 januari allemaal toch mee blijkt te vallen, kijk dan eens even hoe blij iedereen ineens is dat we allemaal nog bestaan en dat onze Aarde ook vrolijk doorzweeft alsof er niets gebeurt is. Hoera! Eén grote fuif! Da’s me nog eens een nieuwjaarsknaller! En dan kunnen we volgend Carnaval allemaal verkleed als Maya.


Houuudoe,

Mejuffrouw Truus ~ Maastricht, aan de Maas, waar nog wel water doorheen stroomt, 20-11-11.

Belevenissen in Maastricht ~ of de lotgevallen en levenswendingen van een tweedejaars in welhaast het buitenland, part # 32

Het zal u niet ontgaan zijn dat het een tijdje stil is rondom deze gevierde en gevreesde stukjessite. Daar is een simpele reden voor aan te dragen: stukjessites met alleen maar geklaag en gejammer erop zijn er genoeg te vinden, en sites met kook – en – bak trivia ook [kook en bak trivia zijn leuk, maar de laatste tijd komt er alleen nog maar meurende materie uit mijn oven. Als vanzelfsprekend –en ook met het oog op de volksgezondheid- ga ik de details hiervan niet delen met mijn medemens]. Mijn eerste intentie van dit alles was het creëren een informatieve en amuserende belevenis [ik heb de Nederlands – bijbel van de middelbare school er weer bij opengeslagen – met daarin alle functies die een stuk tekst zoal dient te hebben]. Alleen maar geklaag is op de korte termijn misschien wel leuk, en men leert er ook het een en ander van, doch op de lange termijn zet het aan tot ellende. Neem hierbij een voorbeeld aan de roedels rapalje die luid jeremiërend achter een zekere politicus, wiens naam ik hier niet ga laten vallen omdat hij dagelijks al de media verziekt met zijn ideeën en zijn tronie die als twee druppels water gelijk is aan een zeker instrument wat men vaak aantreft naast de WC-pot, aanwaggelen.

Niets dan ellende en nog meer ellende en daar zitten we tegenwoordig niet op te wachten met al die stelletjes op straat en al die EHEC in de lucht. [toch even zøren: Wat moeten al die stelletjes hier in de stad? Uit gaten en holen kruipen ze tevoorschijn om nooit meer weg te gaan – van mij mag er wel een lading taugé overheen, of komkommers, of gewoon alles. Weg ermee!] Ergo conclusio: klagen zit in de Nederlandse poldergenen gebeiteld en gegriefd zoals de oude Babyloniërs dat ooit met spijkers in kleitabletten deden. Uit het raam hiermee. Laten we vandaag eens een stukje weiden aan boterbloempjes zonder EHEC en ontploffende IKEA’s zonder Billy.

In Maastricht staan er niet zoveel boterbloempjes meer, die zijn allemaal al verschroeid door de mediterane zon en het absurd prachtig warme lenteweer. In Delft staan ze vast nog wel, maar daar kan ik niet 100% zeker zijn, omdat ik daar al heel lag niet ben geweest. Waarom? Wel, op de kaart lijkt Nederland niet zo bizar groot, maar daar hebben een aantal partijen een stokje voor gestoken. Te beginnen met – jawel – de snotapen van de OVchipkaart. Want ik heb niet eens meer zo’n OVkaart, zo eentje met ingebouwde irisscan, Bonuskaart en hologram-tetris. U zou denken dat zowel je stufi als de aanvulling op je stufi [OV] gegroepeerd zit binnen één toko.

Want dat was ooit zo, in een donkergrijs, wazig verleden, toen de sterren nog van hout waren en toen de aarde na Winterswijk ophield. Nu leven wij in een ander tijdperk, waarin iedereen zonder iPad en iPod en iPet [petje met een appeltje erop] en andere shit dat begint met een ‘i’ een zwakzinnige kneus is [Halloo! =D], en waarin de Stufitoko een hele andere toko is dan de OVbonuskaartentoko. Volgens mij zijn beide toko’s gescheiden door een dikke, zware muur. Ik klaag niet, welnee, ik wil me alleen even hardop afvragen of de telefoonhelpdesk [een klantenservice wil ik het nou niet noemen. Service – dat riekt naar een dialoog, een probleem – oplossingsgesprek] misschien naar de Antillen is gedelegeerd. Verder doen hun tarieven denken aan het corrupte schurkenstaatje Transdnestrië [waar dat ligt? Ga maar googelen! :p] aangezien deze hotline een half maandsalaris per minuut kost. Inmiddels is het 3 maanden geleden dat ik dit magische reisdocument heb aangevraagd, en nog steeds is mijn deurmat –op reclameshit na- leeg.

Dit is misschien wel een van de redenen dat het mij een fijn idee leek om door Noorwegen te gaan kuieren, zonder enige vorm van OV en bonuskaarten, met een mattie [u kent hem nog wel, van eerdere stukjes, ga maar eens kijken onder ‘achterlijke oostblokkers’. Die dus.] Hoewel Scandinavië belachelijk duur is, is rondkuieren en kamperen dat niet zo heel erg. Zeker niet als je, zoals het een goeie Hollandse toeriste betaamt, een halve supermarkt mee op sleeptouw neemt naar de plaats van bestemming [Aardappelen! Hagelslag! Bitterballen!]. Kortom, we hebben dr zin an! Zeker ook gezien het feit dat Noorse boterbloempjes er vast puiker bijstaan dan hun tegenhangers uit de EU. Die zijn vast en zeker helemaal platgespoten met EHEC en andere zooi, want als we de Russen mogen geloven is het allemaal onze schuld. En ik ben geneigd ze te geloven.

met de hartelijke groente [sorry, EHEC on the brain] van mejuffrouw Truus.

Belevenissen in Maastricht ~ of de lotgevallen en levenswendingen van een tweedejaars in welhaast het buitenland, part # 31

Met de trein, noordwaarts.

Het moge een gegeven zijn dat een treinreis van Zuid naar Noord deze dagen nogal een onderneming is, en dan niet alleen maar vanwege falend materieel en de barre weersomstandigheden.

Dit alles heeft te maken met een monetaire kwestie, want de Limburgse Knoop is wederom in waarde gedaald, ten opzichte van de Euro, die men vanaf Eindhoven en verder hanteert. De Knoop moet niet alleen minimaal vier centimeter in de doorsnede zijn, maar moet ook standaard over vier gaten beschikken. Tweegatige knopen zijn vanaf 1 januari j.l. niet meer geldig. Over de druk-variant wordt nog gediscussieerd. Dit alles is vreselijk vervelend voor het noordwaarts [Eindhoven] en verder reizende individu; heb je je paars gespaard voor een treinkaartje [wat mij weer op het volgende brengt: ik heb hier een paar exemplaren die door de automaten van de NS geweigerd worden, maar wel gewoon door de gleuf van het Pinapparaat in de HEMA kunnen. Als iemand wil ruilen hou ik mij aanbevolen.] en om in Eindhoven te wisselen tegen een biljetje van 5 Euro, blijkt de halve zak verlopen te zijn.

Eenmaal in de trein gezeten is het leed nog niet geleden, want zoals iedere doorgewinterde reiziger inmiddels wel weet wordt men vlak na Weert plots stilgezet in een verlaten weiland, waarna conducteurs met bajonetten op de fluit iedereen de trein uit vegen. Vervolgens wordt al het meubilair en ook de toiletten [Ja, een Limburgse trein beschikt in tegenstelling tot zijn Hollandse tegenhanger wel over een toilet] eruit gelicht op zoek naar verborgen smokkelwaar –vuurwerk en allerhande narcotica, en ondertussen worden alle passagiers naar een hokje geleid, met daarin een overijverige ambtenaar en een bureaulamp, die zo lekker fijn in je ogen schijnt.

Vervolgens wordt er een hele vragenlijst afgewerkt, met vaste nummers zoals “Wat komt u doen in Holland?” “Wanneer gaat u weer weg?” en of er aan de andere zijde van de grens mensen staan die bereid zijn voor mij garant te staan mocht ik het loodje leggen, of erger. Vervolgens komt het hele paspoortenritueel en moet je visum drievoudig gestempeld worden. Hierna wordt men de trein weer in- gedirigeerd, maar daarmee is het liedje nog niet ten einde, want de wielen moeten nog verwisseld worden: Limburgse treinen zijn gemaakt voor Limburgs minispoor, dus krikt men de trein op teneinde de wielen te verwisselen. Altijd een vermakelijk schouwspel.

Dan gaat het –boemeldeboemel- voort naar Eindhoven, waar vervolgens de knopen nog omgewisseld moeten worden. Een pokkeklus, en altijd onder de priemende doch meewarige blik van een of andere spoorwegfunctionaris. Als dit eenmaal achter de rug is, dan is het verder neerploffen en achteruit leunen totdat de eindbestemming bereikt is.

Nu is er volgend weekend een feestje in Delft, best ver weg. Ik ben nog in dubio, of ik mij zal gaan verlaten op het openbaar vervoer of dat ik voor het gemak met de trekschuit ga, stroomafwaarts [stroomopwaarts wordt nog een hele toer, maar volgens mij zit één van die Delftenaren bij de roeivereniging] , of dat ik voor het gemak maar gewoon thuisblijf. Scheelt iedereen weer een maagzweer..

Cabergerweg, Maastricht, Limburg, 02/01/2011, 17.00

Belevenissen in Maastricht ~ of de lotgevallen en levenswendingen van een tweedejaars in welhaast het buitenland, part # 30

Een aantal telgen van het Nederlandse volk [met het ene koekje bij de koffie en wietkwekerijen op de zoldervliering] is danig in de war. Ikzelf was hier al een tijdje in mindere mate van bewust, maar na het raadplegen van Teletekst, dat goeie ouwe vertrouwde actualiteitenmedium, ben ik hier vrijwel zeker van. Mijn aandacht werd getrokken door een bericht met een verheugende titel over een groot zedenmisdrijf in het lommerrijke Amsterdam. Dit was rond een uur of 9, verdere details betreffende dit misdrijf werden niet vermeld. Toen ik enkele ogenblikken later [SOG] diezelfde Teletekst-browser weer op mijn beeldscherm toverde, was er al wat meer bekend omtrent dit misdrijf: het schijnt dat een invalassistent op een kinderdagverblijf de verleiding niet kon weerstaan en zich in een half jaar tijd vergrepen heeft aan enkele tientallen jonge kinderen.

Hoe erg kan het nog doorslaan? Het lijkt wel alsof er een selectief gezelschap gekozen heeft om Bokito en willekeurige Neanderthalers als hun lichtende voorbeelden te bombarderen; een clubje seksueel gefrustreerde pipo’s dat overal maar lukraak bovenop springt omdat ze daar “recht” op menen te hebben. Mocht een dezer vrolijke vrinden in de kraag gevat worden, dan wordt de beste man vervolgens vermanend toegesproken door re rechterlijke macht, waarop er dan een celstraf, of een taakstraf volgt –vaak gehalveerd vanwege voorarresten die dan weer maanden in beslag nemen.

Vervolgens wordt het scharminkel eerder vrijgelaten wegens goed gedrag, spant nog een rechtzaak aan tegen zijn buurtgenoten die hem –terecht- uitgekotst hebben, en begint het hele riedeltje weer van voren af aan. Aan Immers, in Nederland is het inmiddels zó gesteld, dat een crimineel niet de boef is, maar het slachtoffer. Wanneer u bijvoorbeeld een inbreker treft in uw woonkamer, en u slaat hem met een ferme tik knock-out, dan bent ú ineens het tuig waartegen de rechterlijke macht hard dient op te treden.

Het kan ook gewoon zo zijn dat dit soort gepeupel niet zozeer zwaar gestoord is, maar gewoon een stelletje slappe zakken is met teveel tijd en te weinig IQ. Hierdoor is het voor hen bijzonder lastig een nuttige manier te bedenken om deze zee van tijd te vullen, zonder daarmee dan weer tot last te zijn van de maatschappij. Hiermee zou ik hen graag willen helpen, ook ter bescherming van die eerder genoemde maatschappij [en ik zou de Nederlandse overheid van harte willen uitnodigen om inspiratie te putten uit het onderstaande:].

- De Nederlandse overheid ontruimt een willekeurige zandbank in de Waddenzee. Hierom plaatsen wij een schutting, en daarbinnen kunnen de gedegradeerde holbewoners zich uitleven met het hoeden van schapen, het opkweken van wilgentenen, of ze kunnen zich voor de verandering eens uitleven op elkaar.

- We schrijven een lieve brief aan die gezellige boerin Janssen in Someren, met de verheugende mededeling dat zij geen arbeidskrachten uit Oost-Europa meer hoeft aan te trekken, omdat er in het eigen vaderland een troepje staat te popelen om stevig aan te pakken met het steken van asperges en meer –dit alles in ruil voor slechts kost en inwoning.

- Ten derde zou ik willen aandringen op de herintroductie van de nimmer falende middeleeuwse schandpaal. Men plaatse hiertegen de aap in mensenkleren, waarop het volk dan vervolgens hun –Neen, geen stoeptegels of bakstenen- overtollig GFT kwijt kan.

Dit was nu eens geen stukje over het Ghoede Leeven in Mestreech, maar ik ben blij dat ik het toch even kwijt kon.

Cabergerweg, 12/12/2010, 23.36

Belevenissen in Maastricht ~ of de lotgevallen en levenswendingen van een tweedejaars in welhaast het buitenland, part # 29

Wij sluiten dit historische drieluik af met een tragisch bericht: de dood van mijn goeie ouwe getrouwe Sjors [R.I.P. 2009]


Door de extreme weersomstandigheden van gisteren voel ik mij genoodzaakt u mede te delen dat mijn mobiele telefoon alias "sjors" na een overdosis water en een langdurig ziekbed vanmiddag omstreeks het middaguur dan toch van ons is heengegaan. Hij is, na een korte plechtigheid in besloten kring, te ruste gelegd in een afvalemmer nabij de Bijenkorf op de grote markt te "s Gravenhage. Sjors heeft verkozen zijn aardse memoires en kennis met zich mee te nemen in zijn graf in verband met een display dat reeds niet meer functioneerde. Hierdoor heb ik in het geheel geen inzicht meer in de door hem toch zo zorgvuldig opgeslagen telefoonnummers die hij in al die jaren van trouwe dienst zo trouw verzameld had. Mijn interim-sjors, alias de nieuwe telefoon, koestert een tot nog toe onbekende wrok jegens sjors, want de ouwe vertrouwde orange-simkaart wordt door hem vakkundig geweerd, hetgeen betekent dat de werkgever van interim Sjors en Sjors [dwz T Mobile, red.] binnen nu en twee weken gaat klaarspelen dat interimsjors weliswaar een nieuwe simkaart heeft, maar desalniettemin toch met het oude nummer opgescheept zit, wat mij dan toch weer een gevoel van gelukzaligheid onder de leden brengt.
Hoewel Sjors mij zo af en zo toe en doorn in de jaszak was, mis ik zijn aanwezigheid nu al, alleen al gezien het feit dat ook de oplader het nu maar in zn eentje moet zien te rooien. Vol erbarmen kijk ik naar mjn boekenkast, en zie ik een snoertje hoopvol stuiteren, en het stekkertje kijkt me met een vreemde blik aan. Hoe kan ik dat arme wurm nou toch duidelijk maken dat Sjors nimmer weer komt? Het steekt me, het vreet aan me. Want elke dag lagen Sjors en de oplader zij aan zij energie weg te vreten, onafscheidelijk als het ruitjesschrift en mijn tas. Men weet dat ik de pest heb aan stelletjes, maar Sjors en de oplader heb ik in mijn hart gesloten. en nu is Sjors Niet Meer. Natuurlijk komt er een moment, dan moet je het loslaten, en verder gaan met je leven. Sjors heeft ervoor gekozen het aardse met het eeuwige te verruilen, en als nabestaande is het nu juist belangrijk om die keuze in te zien en bovenal te respecteren. Want voor je het weet krijg je Sjors niet meer uit je hoofd, en plak je je kamer vol met zijn beeltenis. In de tuin bouw je een schrijntje, later een altaar, twee altaars [altaren?], totdat er op het Zuiderstrand te 's Gravenhage op een mooie dag een heuse kathedraal verschijnt ter ere van de wijlen Sjors, gevolgd door een ware Sjors-fetish. en dat kan en mag de bedoeling natuurlijk niet zijn.


De interimsjors heeft nog geen duidelijke naam of bestemming, en zeer waarschijnlijk ga ik hem over een paar maanden dumpen voor een abonnementssjors. Er is nu eenmaal een tijd van komen en een tijd van gaan, dat spreekt voor zich. Interimsjors is hoe dan ook Chinees aan het lren, iets dat mij wel kan bekoren.
Maar zo sjors als Sjors, daar kan geen enkele interimsjors aan tippen.
Moge hij in vrede rusten.

Belevenissen in Maastricht ~ of de lotgevallen en levenswendingen van een tweedejaars in welhaast het buitenland, part # 28

...en hier vindt u deel twee van het drieluik:
een opwekkend stukje tekst over de frisse zaterdag-lente-morgen. jaar onbekend, ik gok op 2007/2008.

Een gelukzalig gevoel maakte zich meester van ondergetekende toen zij zich deze ochtend verhief van haar ietwat doorgezakte matras, en na enige strubbelingen -op weg de wekker zal ieder mens wel eens vijf keer struikelen en zn grote teen waar net een blaar op zit stoten- haar immer irritante wekker uitzette. Tot dusverre lijkt dit een doorsnee ochtend van eenieder, maar men moet niet vergeten dat het wel zaterdag was, en waar gaat ondergetekende zaterdag normaal gesproken naartoe? inderdaad. Haar. Werrrrrk. Ondergetekende pleegt niet alleen middelbaar voortgezette onderwezen dwangarbeid, zaterdag gooit zij er nog eens een schepje bovenop! Ook dit is voor velen een herkenbaar verschijnsel: de geen-zin-heid in het Werrrrrk, want het lijkt of het iedere week wel langer gaat duren voor Herr Chef je laat gaan, de drang, om die wekker nou eens uit het raam te gooien ook al zit die wekker vast, de drang, om het Werrrrrk nou eens te laten schieten... maar vandaag maakte zich een gelukzalig gevoel meester van ondergetekende, terwijl zij zich begaf naar beneden om natuurlijk eerst de krant te apporteren waar zoals iedere morgen al die ellende in volgorde van belangrijkheid staat opgesomd. dat is nou het voordeel van China. daar kun je de ellende in de krant tenminste niet begrijpen. Brengt mij weer bij de Pekingeend , maar dat is weer een ander verhaal. Nee, vandaag gaat ondergetekende eens voortborduren op dat gelukzalige gevoel, des ochtends aan Den Ontbijttafel, waar uiteraard de pindakaas weer eens op was. Het mocht niet baten. Vandaag leek het Gebouw van het Booze Magazijn wel een paleisje, zo mooi als de ... de euhm... ..... (denk, denk, je weet het wel..) deeeeeheuhehh........ ehm.....ehmmmmmmm .... . .... schoorsteen er weer bijstond! Het gaat om het inerlijk, niet het uiterlijk. En wat is er innerlijk nou zo mooi aan een zeker magazijn in Woerden? Precies! maar ook dat viel ondergetekende niet op. Wat een prachtsetting, wat zijn de collega's toch allemaal lief wat zijn de meeste collega's toch allemaal lief... en dan realiseer je het ineens:
Volgende week ben je weer de demotivatie zelve, maar dan is het ook je schoonmaakbeurt.
Nu is het dan eindelijk Lente.

Denk aan de kiwi! Uw Aller Dorus