Met de trein, noordwaarts.
Het moge een gegeven zijn dat een treinreis van Zuid naar Noord deze dagen nogal een onderneming is, en dan niet alleen maar vanwege falend materieel en de barre weersomstandigheden.
Dit alles heeft te maken met een monetaire kwestie, want de Limburgse Knoop is wederom in waarde gedaald, ten opzichte van de Euro, die men vanaf Eindhoven en verder hanteert. De Knoop moet niet alleen minimaal vier centimeter in de doorsnede zijn, maar moet ook standaard over vier gaten beschikken. Tweegatige knopen zijn vanaf 1 januari j.l. niet meer geldig. Over de druk-variant wordt nog gediscussieerd. Dit alles is vreselijk vervelend voor het noordwaarts [Eindhoven] en verder reizende individu; heb je je paars gespaard voor een treinkaartje [wat mij weer op het volgende brengt: ik heb hier een paar exemplaren die door de automaten van de NS geweigerd worden, maar wel gewoon door de gleuf van het Pinapparaat in de HEMA kunnen. Als iemand wil ruilen hou ik mij aanbevolen.] en om in Eindhoven te wisselen tegen een biljetje van 5 Euro, blijkt de halve zak verlopen te zijn.
Eenmaal in de trein gezeten is het leed nog niet geleden, want zoals iedere doorgewinterde reiziger inmiddels wel weet wordt men vlak na Weert plots stilgezet in een verlaten weiland, waarna conducteurs met bajonetten op de fluit iedereen de trein uit vegen. Vervolgens wordt al het meubilair en ook de toiletten [Ja, een Limburgse trein beschikt in tegenstelling tot zijn Hollandse tegenhanger wel over een toilet] eruit gelicht op zoek naar verborgen smokkelwaar –vuurwerk en allerhande narcotica, en ondertussen worden alle passagiers naar een hokje geleid, met daarin een overijverige ambtenaar en een bureaulamp, die zo lekker fijn in je ogen schijnt.
Vervolgens wordt er een hele vragenlijst afgewerkt, met vaste nummers zoals “Wat komt u doen in Holland?” “Wanneer gaat u weer weg?” en of er aan de andere zijde van de grens mensen staan die bereid zijn voor mij garant te staan mocht ik het loodje leggen, of erger. Vervolgens komt het hele paspoortenritueel en moet je visum drievoudig gestempeld worden. Hierna wordt men de trein weer in- gedirigeerd, maar daarmee is het liedje nog niet ten einde, want de wielen moeten nog verwisseld worden: Limburgse treinen zijn gemaakt voor Limburgs minispoor, dus krikt men de trein op teneinde de wielen te verwisselen. Altijd een vermakelijk schouwspel.
Dan gaat het –boemeldeboemel- voort naar Eindhoven, waar vervolgens de knopen nog omgewisseld moeten worden. Een pokkeklus, en altijd onder de priemende doch meewarige blik van een of andere spoorwegfunctionaris. Als dit eenmaal achter de rug is, dan is het verder neerploffen en achteruit leunen totdat de eindbestemming bereikt is.
Nu is er volgend weekend een feestje in Delft, best ver weg. Ik ben nog in dubio, of ik mij zal gaan verlaten op het openbaar vervoer of dat ik voor het gemak met de trekschuit ga, stroomafwaarts [stroomopwaarts wordt nog een hele toer, maar volgens mij zit één van die Delftenaren bij de roeivereniging] , of dat ik voor het gemak maar gewoon thuisblijf. Scheelt iedereen weer een maagzweer..
Cabergerweg, Maastricht, Limburg, 02/01/2011, 17.00
