Wij sluiten dit historische drieluik af met een tragisch bericht: de dood van mijn goeie ouwe getrouwe Sjors [R.I.P. 2009]
Door de extreme weersomstandigheden van gisteren voel ik mij genoodzaakt u mede te delen dat mijn mobiele telefoon alias "sjors" na een overdosis water en een langdurig ziekbed vanmiddag omstreeks het middaguur dan toch van ons is heengegaan. Hij is, na een korte plechtigheid in besloten kring, te ruste gelegd in een afvalemmer nabij de Bijenkorf op de grote markt te "s Gravenhage. Sjors heeft verkozen zijn aardse memoires en kennis met zich mee te nemen in zijn graf in verband met een display dat reeds niet meer functioneerde. Hierdoor heb ik in het geheel geen inzicht meer in de door hem toch zo zorgvuldig opgeslagen telefoonnummers die hij in al die jaren van trouwe dienst zo trouw verzameld had. Mijn interim-sjors, alias de nieuwe telefoon, koestert een tot nog toe onbekende wrok jegens sjors, want de ouwe vertrouwde orange-simkaart wordt door hem vakkundig geweerd, hetgeen betekent dat de werkgever van interim Sjors en Sjors [dwz T Mobile, red.] binnen nu en twee weken gaat klaarspelen dat interimsjors weliswaar een nieuwe simkaart heeft, maar desalniettemin toch met het oude nummer opgescheept zit, wat mij dan toch weer een gevoel van gelukzaligheid onder de leden brengt.
Hoewel Sjors mij zo af en zo toe en doorn in de jaszak was, mis ik zijn aanwezigheid nu al, alleen al gezien het feit dat ook de oplader het nu maar in zn eentje moet zien te rooien. Vol erbarmen kijk ik naar mjn boekenkast, en zie ik een snoertje hoopvol stuiteren, en het stekkertje kijkt me met een vreemde blik aan. Hoe kan ik dat arme wurm nou toch duidelijk maken dat Sjors nimmer weer komt? Het steekt me, het vreet aan me. Want elke dag lagen Sjors en de oplader zij aan zij energie weg te vreten, onafscheidelijk als het ruitjesschrift en mijn tas. Men weet dat ik de pest heb aan stelletjes, maar Sjors en de oplader heb ik in mijn hart gesloten. en nu is Sjors Niet Meer. Natuurlijk komt er een moment, dan moet je het loslaten, en verder gaan met je leven. Sjors heeft ervoor gekozen het aardse met het eeuwige te verruilen, en als nabestaande is het nu juist belangrijk om die keuze in te zien en bovenal te respecteren. Want voor je het weet krijg je Sjors niet meer uit je hoofd, en plak je je kamer vol met zijn beeltenis. In de tuin bouw je een schrijntje, later een altaar, twee altaars [altaren?], totdat er op het Zuiderstrand te 's Gravenhage op een mooie dag een heuse kathedraal verschijnt ter ere van de wijlen Sjors, gevolgd door een ware Sjors-fetish. en dat kan en mag de bedoeling natuurlijk niet zijn.
De interimsjors heeft nog geen duidelijke naam of bestemming, en zeer waarschijnlijk ga ik hem over een paar maanden dumpen voor een abonnementssjors. Er is nu eenmaal een tijd van komen en een tijd van gaan, dat spreekt voor zich. Interimsjors is hoe dan ook Chinees aan het lren, iets dat mij wel kan bekoren.
Maar zo sjors als Sjors, daar kan geen enkele interimsjors aan tippen.
Moge hij in vrede rusten.
maandag 25 oktober 2010
Belevenissen in Maastricht ~ of de lotgevallen en levenswendingen van een tweedejaars in welhaast het buitenland, part # 28
...en hier vindt u deel twee van het drieluik:
een opwekkend stukje tekst over de frisse zaterdag-lente-morgen. jaar onbekend, ik gok op 2007/2008.
Een gelukzalig gevoel maakte zich meester van ondergetekende toen zij zich deze ochtend verhief van haar ietwat doorgezakte matras, en na enige strubbelingen -op weg de wekker zal ieder mens wel eens vijf keer struikelen en zn grote teen waar net een blaar op zit stoten- haar immer irritante wekker uitzette. Tot dusverre lijkt dit een doorsnee ochtend van eenieder, maar men moet niet vergeten dat het wel zaterdag was, en waar gaat ondergetekende zaterdag normaal gesproken naartoe? inderdaad. Haar. Werrrrrk. Ondergetekende pleegt niet alleen middelbaar voortgezette onderwezen dwangarbeid, zaterdag gooit zij er nog eens een schepje bovenop! Ook dit is voor velen een herkenbaar verschijnsel: de geen-zin-heid in het Werrrrrk, want het lijkt of het iedere week wel langer gaat duren voor Herr Chef je laat gaan, de drang, om die wekker nou eens uit het raam te gooien ook al zit die wekker vast, de drang, om het Werrrrrk nou eens te laten schieten... maar vandaag maakte zich een gelukzalig gevoel meester van ondergetekende, terwijl zij zich begaf naar beneden om natuurlijk eerst de krant te apporteren waar zoals iedere morgen al die ellende in volgorde van belangrijkheid staat opgesomd. dat is nou het voordeel van China. daar kun je de ellende in de krant tenminste niet begrijpen. Brengt mij weer bij de Pekingeend , maar dat is weer een ander verhaal. Nee, vandaag gaat ondergetekende eens voortborduren op dat gelukzalige gevoel, des ochtends aan Den Ontbijttafel, waar uiteraard de pindakaas weer eens op was. Het mocht niet baten. Vandaag leek het Gebouw van het Booze Magazijn wel een paleisje, zo mooi als de ... de euhm... ..... (denk, denk, je weet het wel..) deeeeeheuhehh........ ehm.....ehmmmmmmm .... . .... schoorsteen er weer bijstond! Het gaat om het inerlijk, niet het uiterlijk. En wat is er innerlijk nou zo mooi aan een zeker magazijn in Woerden? Precies! maar ook dat viel ondergetekende niet op. Wat een prachtsetting, wat zijn de collega's toch allemaal lief wat zijn de meeste collega's toch allemaal lief... en dan realiseer je het ineens:
Volgende week ben je weer de demotivatie zelve, maar dan is het ook je schoonmaakbeurt.
Nu is het dan eindelijk Lente.
Denk aan de kiwi! Uw Aller Dorus
een opwekkend stukje tekst over de frisse zaterdag-lente-morgen. jaar onbekend, ik gok op 2007/2008.
Een gelukzalig gevoel maakte zich meester van ondergetekende toen zij zich deze ochtend verhief van haar ietwat doorgezakte matras, en na enige strubbelingen -op weg de wekker zal ieder mens wel eens vijf keer struikelen en zn grote teen waar net een blaar op zit stoten- haar immer irritante wekker uitzette. Tot dusverre lijkt dit een doorsnee ochtend van eenieder, maar men moet niet vergeten dat het wel zaterdag was, en waar gaat ondergetekende zaterdag normaal gesproken naartoe? inderdaad. Haar. Werrrrrk. Ondergetekende pleegt niet alleen middelbaar voortgezette onderwezen dwangarbeid, zaterdag gooit zij er nog eens een schepje bovenop! Ook dit is voor velen een herkenbaar verschijnsel: de geen-zin-heid in het Werrrrrk, want het lijkt of het iedere week wel langer gaat duren voor Herr Chef je laat gaan, de drang, om die wekker nou eens uit het raam te gooien ook al zit die wekker vast, de drang, om het Werrrrrk nou eens te laten schieten... maar vandaag maakte zich een gelukzalig gevoel meester van ondergetekende, terwijl zij zich begaf naar beneden om natuurlijk eerst de krant te apporteren waar zoals iedere morgen al die ellende in volgorde van belangrijkheid staat opgesomd. dat is nou het voordeel van China. daar kun je de ellende in de krant tenminste niet begrijpen. Brengt mij weer bij de Pekingeend , maar dat is weer een ander verhaal. Nee, vandaag gaat ondergetekende eens voortborduren op dat gelukzalige gevoel, des ochtends aan Den Ontbijttafel, waar uiteraard de pindakaas weer eens op was. Het mocht niet baten. Vandaag leek het Gebouw van het Booze Magazijn wel een paleisje, zo mooi als de ... de euhm... ..... (denk, denk, je weet het wel..) deeeeeheuhehh........ ehm.....ehmmmmmmm .... . .... schoorsteen er weer bijstond! Het gaat om het inerlijk, niet het uiterlijk. En wat is er innerlijk nou zo mooi aan een zeker magazijn in Woerden? Precies! maar ook dat viel ondergetekende niet op. Wat een prachtsetting, wat zijn de collega's toch allemaal lief wat zijn de meeste collega's toch allemaal lief... en dan realiseer je het ineens:
Volgende week ben je weer de demotivatie zelve, maar dan is het ook je schoonmaakbeurt.
Nu is het dan eindelijk Lente.
Denk aan de kiwi! Uw Aller Dorus
Belevenissen in Maastricht ~ of de lotgevallen en levenswendingen van een tweedejaars in welhaast het buitenland, part # 27
Om een of andere duistere reden kan ik geen karakters meer typen met dit toch al rammelende toetsenklavier. Maar daarover later meer. Eerst zou ik u willen melden dat ik mijn hyves-account aan de spreekwoordelijke wilgen gehangen heb. Tijdens het wegkieper-proces poogde men mij nog met onorthodoxe propagandaboodschappen tot inkeer te brengen [hier had commnistisch-Rusland nog wat van kunnen leren! "weet je het zeker? Weet je het echt heel zeker? ben je absoluut zeker van deze weerzinwekkende daad? Je komt in een sociaal isolement terecht! Een ieder zal zich van u afkeren als hadde u Cholera en een tot nogtoe onbekende vorm van de lepragnistische-starende-vallende-ziekte-van-Creuzfeld-Parkinson! U zult uzelf terugvinden, kruipend door het land, smachtend naar erkenning! Uw knieeen tot bloedens toe opengereten terwijl u uw blik schuimbekkend verheft tot de medemens waarvan u zich met bruut geweld van heeft ontdaan!" enzovoort..]
Nu stond er op dit wijlen-Hyves account wel een parij aan leuke stukjes tekst, vanuit een donkergrijs en ver verleden. Iets met een dooie telefoon, een zooitje pekingeenden en zelfs nog iets over een baan bij een zeker magazijn in het Woerdensch' Polderland waaraan ik nog vaak en met weemoed terugdenk. Deze stukjes heb ik nog snel even gered van de online-goedendag die nu als het goed is met donderend geraas een einde maakt aan mijn online aanwezigheid op hyves.
Daarom dus, hierbij deel 1 van een drieluik uit de oude doos. Damesch en Heeren [wie dit ook leest], ik presenteer u, uit het jaar 2007:
De Pekingeend.
Komt ie: Ik begin vast maar even met de groetjes te doen aan ….. onee, dat moet op t einde altijd hea nouja doe ik zo wel de groetjes aan deze en gene en zus en zo. Dus. Ik begin me te realiseren dat men in Peking nu aan t avondeten (aan de pekingeend maar das logisch….) en in Albequerque zijn ze aan t opstaan, maar hier is de dag alweer 12 uurtjes jong of oud wat jij wil…
Over pekingeenden gesproken trouwens bij de weg ik ga zo maar ns lunchen maar niet met pekingeenden want die zijn voor bij t avondeten in Peking anders zou het geen pekingeend heten.
Mijn geluidsproducerende herriegeneratormachine (lees: mp3speler)heeft vandaag een blauw truitje aan, een fijn kleurtje blauw dat prachtig vloekt bij mijn alom bekende blauw-geruite broek. En hij vloekt ook bij de USB stick. Maar niet bij de Pekingeend , want die zijn meestal n beetje roodachtig of oranje maar meestal niet blauw. Als de pekingeend wel blauw zou zijn was er iets goed mis. Of dan is ie ms wel vergiftigd. Wat jij wil. De bovenburen zijn aan het uitbreken zo te horen, of ze zijn een pekingeend aan het vangen (die beesten vliegen ook zo snel).
Buiten is het koud en guur, binnen staat een tabletpc die denkt dat ie een laptop is op tafel. Het toetsenbord werkt uitstekelijk (kuch. Kuch. KUCH) maar dat komt misschien omdat de pekingeend er nog inzit.
Er dartelt een kudde furby’s over het balkon heen. Misschien kun je die ook wel tot pekingeenden transformeren maar`dan moet je ze eerst op het vliegtuig naar Peking zetten want ze mogen niet in Nederland blijven omdat hun verblijfsvergunning is verlopen. Daarom gaan ze met het vliegtuig naar Peking en dan worden ze daar pekingeend en dan mogen ze terug naar de NL en dan…. Tja. Volgt u het nog? (als u het niet volgt, waarom blijft u dan lezen? Op afwachting op de literaire uitspatting die nog komen gaat? )
De radio hier is een cliffhangerproducerend fenomeen. Dat Wil Zeggen: midden in een zin van hetzij een presentator/presentatrice of een gast(e) stopt het ding er ineens mee. Gevolg: “hij leidde de vakbeweging van 1976 tot……..(abrupt eind)”. Je zit op het puntje van de stoel respectievelijk bank om te wachten wat er komen gaat. Tegen de tijd dat het apparaat weer geluid gaat produceren (dit voorafgaande door een “Tik”) is de reclame alweer begonnen, maar daar gaat het nu niet om. Die cliffhanger maakt de mens weer even attent. De nieuwe band van emilia galotti heet pekingeend .
De nog verdere bovenburen (t is een flat) hebben een elektrische gitaar. Daarmee zijn ze ballads mee aan het oefenen, door de bladblazers heen. Misschien een leuk initiatief, maar als ze nog even door blijven oefenen wordt het over een paar jaar misschien nog wel wat. Moeten ze wel opschieten, want over een paar jaar worden deze flats hier tegen de grond gegooid door een legertje pekingeenden met ukeleles.
Het komt er dus in grote lijnen op neer dat de lunchtijd alweer is afgelopen, dat men op Bukerawakka datumgrensfeest viert, zonder pekingeenden , want de echte pekingeend komt uit China en niet uit Bukerawakka. En trouwens, Bukerawakka-peopletjes mogen geen eend eten van hun geloof, en dus ook geen pekingeend , ook al komen die uit Peking.
Nu ga ik wel de groetjes doen want volgens mij verveel ik iedereen met mijn ijsjestheorieën. Schilpaddensoep is niet te eten, doe mij maar - - - - - - - - - - (biologisch galgje). Ik doe de groetjes aan iedereen die mij kent en die ik niet ken en via een omweg toch blijk te kennen, ik groet alle pekingeenden op deze wereld, ik groet atje kuiper tweede kamer lid voor de PvdA (ze was net op de radio, als je r kent doe r de groeten van mij!!) en verder groet ik alle schildpadden die nog niet tot soep verwerkt zijn. Ik groet Ernie, ik groet mijn mp3apparaat (Yesssss Yessssss) en verder laat ik het hierbij.
Nu stond er op dit wijlen-Hyves account wel een parij aan leuke stukjes tekst, vanuit een donkergrijs en ver verleden. Iets met een dooie telefoon, een zooitje pekingeenden en zelfs nog iets over een baan bij een zeker magazijn in het Woerdensch' Polderland waaraan ik nog vaak en met weemoed terugdenk. Deze stukjes heb ik nog snel even gered van de online-goedendag die nu als het goed is met donderend geraas een einde maakt aan mijn online aanwezigheid op hyves.
Daarom dus, hierbij deel 1 van een drieluik uit de oude doos. Damesch en Heeren [wie dit ook leest], ik presenteer u, uit het jaar 2007:
De Pekingeend.
Komt ie: Ik begin vast maar even met de groetjes te doen aan ….. onee, dat moet op t einde altijd hea nouja doe ik zo wel de groetjes aan deze en gene en zus en zo. Dus. Ik begin me te realiseren dat men in Peking nu aan t avondeten (aan de pekingeend maar das logisch….) en in Albequerque zijn ze aan t opstaan, maar hier is de dag alweer 12 uurtjes jong of oud wat jij wil…
Over pekingeenden gesproken trouwens bij de weg ik ga zo maar ns lunchen maar niet met pekingeenden want die zijn voor bij t avondeten in Peking anders zou het geen pekingeend heten.
Mijn geluidsproducerende herriegeneratormachine (lees: mp3speler)heeft vandaag een blauw truitje aan, een fijn kleurtje blauw dat prachtig vloekt bij mijn alom bekende blauw-geruite broek. En hij vloekt ook bij de USB stick. Maar niet bij de Pekingeend , want die zijn meestal n beetje roodachtig of oranje maar meestal niet blauw. Als de pekingeend wel blauw zou zijn was er iets goed mis. Of dan is ie ms wel vergiftigd. Wat jij wil. De bovenburen zijn aan het uitbreken zo te horen, of ze zijn een pekingeend aan het vangen (die beesten vliegen ook zo snel).
Buiten is het koud en guur, binnen staat een tabletpc die denkt dat ie een laptop is op tafel. Het toetsenbord werkt uitstekelijk (kuch. Kuch. KUCH) maar dat komt misschien omdat de pekingeend er nog inzit.
Er dartelt een kudde furby’s over het balkon heen. Misschien kun je die ook wel tot pekingeenden transformeren maar`dan moet je ze eerst op het vliegtuig naar Peking zetten want ze mogen niet in Nederland blijven omdat hun verblijfsvergunning is verlopen. Daarom gaan ze met het vliegtuig naar Peking en dan worden ze daar pekingeend en dan mogen ze terug naar de NL en dan…. Tja. Volgt u het nog? (als u het niet volgt, waarom blijft u dan lezen? Op afwachting op de literaire uitspatting die nog komen gaat? )
De radio hier is een cliffhangerproducerend fenomeen. Dat Wil Zeggen: midden in een zin van hetzij een presentator/presentatrice of een gast(e) stopt het ding er ineens mee. Gevolg: “hij leidde de vakbeweging van 1976 tot……..(abrupt eind)”. Je zit op het puntje van de stoel respectievelijk bank om te wachten wat er komen gaat. Tegen de tijd dat het apparaat weer geluid gaat produceren (dit voorafgaande door een “Tik”) is de reclame alweer begonnen, maar daar gaat het nu niet om. Die cliffhanger maakt de mens weer even attent. De nieuwe band van emilia galotti heet pekingeend .
De nog verdere bovenburen (t is een flat) hebben een elektrische gitaar. Daarmee zijn ze ballads mee aan het oefenen, door de bladblazers heen. Misschien een leuk initiatief, maar als ze nog even door blijven oefenen wordt het over een paar jaar misschien nog wel wat. Moeten ze wel opschieten, want over een paar jaar worden deze flats hier tegen de grond gegooid door een legertje pekingeenden met ukeleles.
Het komt er dus in grote lijnen op neer dat de lunchtijd alweer is afgelopen, dat men op Bukerawakka datumgrensfeest viert, zonder pekingeenden , want de echte pekingeend komt uit China en niet uit Bukerawakka. En trouwens, Bukerawakka-peopletjes mogen geen eend eten van hun geloof, en dus ook geen pekingeend , ook al komen die uit Peking.
Nu ga ik wel de groetjes doen want volgens mij verveel ik iedereen met mijn ijsjestheorieën. Schilpaddensoep is niet te eten, doe mij maar - - - - - - - - - - (biologisch galgje). Ik doe de groetjes aan iedereen die mij kent en die ik niet ken en via een omweg toch blijk te kennen, ik groet alle pekingeenden op deze wereld, ik groet atje kuiper tweede kamer lid voor de PvdA (ze was net op de radio, als je r kent doe r de groeten van mij!!) en verder groet ik alle schildpadden die nog niet tot soep verwerkt zijn. Ik groet Ernie, ik groet mijn mp3apparaat (Yesssss Yessssss) en verder laat ik het hierbij.
Abonneren op:
Posts (Atom)